Czas do domu.

Wszystko dobre konczy sie za szybko. Odwiedzajac mame, zawsze mam pod koniec takie mieszane uczucia. Z jednej strony szkoda mi jej i chetnie bym zostala dluzej. Mam wyrzuty sumienia, bo w koncu opieka nad niedolezniejacymi rodzicami to nasza powinnosc, a tu czlowiek zyje w takim oddaleniu, ze wizyty urastaja do rangi wyprawy na ksiezyc. Coraz gorzej znosze te calonocne jazdy autobusami, za dlugo potem musze do siebie dochodzic. Z drugiej strony nie moge sie doczekac, kiedy wreszcie wroce do wlasnego wygodnego lozka, tam czuje sie obco, nie mam tych wszystkich udogodnien, jakie zainstalowalam sobie w domu. No i to tlamszenie mnie przez mame, wieczne narzekanie, budzenie wyrzutow sumienia. Sporo czasu potrzebuje, zeby dojsc psychicznie do rownowagi po powrocie. No i tym mniej chetnie tam jade, ale jechac musze, bo gdyby cos sie wydarzylo, nie pozbylabym sie wyrzutow sumienia do konca dni swoich. Matka jakos nie chce zauwazyc, ze ja tez sie starzeje, mam wlasne zmartwienia i choroby, o ktorych jej nie informuje, bo po co ma sie zadreczac, skoro i tak pomoc nie moze. Ona nie ma takich skrupulow, bombarduje mnie problemami, na ktore ja nie mam zadnego wplywu i o ktorych juz nie chce nawet slyszec, bo mnie to wszystko za bardzo obciaza. Tak wiec troche radosci z powrotu do domu, ale i smutek przetykany wyrzutami. Duzo zdrowia kosztuje mnie to wszystko.
Tym razem Bogusia zadeklarowala, ze odwiezie mnie na dworzec i bedzie mi powiewala chusteczka na pozegnanie. To od dluzszego czasu pierwszy przypadek, ze ktos mnie tam odprowadzil na autobus. Dotychczas bralam taksowke i jakos sama sobie radzilam. Fajnie, kiedy ktos pomacha na dowidzenia.

Jak widac na ostatnim zdjeciu,  tym razem przyszlo mi podrozowac w okolicznosciach podobnych w klimacie do burdelowych, czerwone zaslonki i pokrowce na siedzenia, brakowalo mi jeszcze czerwonych latarenek. Cale szczescie, ze we Wroclawiu przesiadlam sie w porzadniejszy wehikul. Zanim to jednak nastapilo, przezylam lekki armagiedon na dworcu. Bo wyobrazcie sobie, ze stanowisk jest chyba 10, a autobusow zjezdza sie kilkadziesiat naraz. Nie tylko zreszta pojazdy naszego przewoznika, ale jakies pekaesy, polbusy, flixbusy. Stanowiska sa zajete, reszta stoi na pasie dojazdowym, skutecznie go blokujac. A kolejne autobusy nadjezdzaja i nie moga nawet wjechac do podziemia. Po dworcu kreci sie gosciu w zoltej kamizelce, ktorego mozna spytac, z jakiego stanowiska bedzie odjezdzal autobus, w ktory musimy sie przesiasc. Z trzeciego! Ustawiamy sie wiec przy tym stanowisku trzecim, ale tam tez stoja podrozni na inny autobus, wiec czekamy, ktory przyjedzie pierwszy. Zaden nie przyjechal, za to na stanowisko trzecie zostal skierowany calkiem inny autobus, wiec ludzie z bagazami, walizami leca na te trojke, zeby wsiadac. Za chwile slyszymy przez megafony, ze nasz autobus przejmie pasazerow poza stanowiskiem, na pasie dojazdowym, wiec wszyscy lecimy przez caly dworzec z bagazami, walizami, zeby moc wsiasc do tego naszego. To po prostu wola o pomste do nieba, organizacja zadna, dezinformacja pelna. Przy czym wszystkie autobusy na tym zamknietym dworcu pozostaja na wlaczonym silniku. Smrod, chaos i blisko godzinne opoznienie.

Dobrze, ze kierowcy nadrobili te strate czasu i w domu bylam punktualnie.