No wiec tak... cz.1

Troche mnie nie bylo, jak moze zdazyliscie zauwazyc, a jak nie, to nie szkodzi. Nie tak dawno dywagowalam, ze nie zycze sobie nazywania mnie i mojej prawie rowiesnicy Merkel kobietami w podeszlym wieku. No i los sie wzial i zemscil, zsylajac na mnie nagle chorobe charakterystyczna dla pewnego wieku. Ale od poczatku.
We wtorek 2 lipca siedzialam sobie najspokojniej przy lapku i ogladalam jekies bzdety, nie o pisie i jego dokonaniach, nie o straumatyzowanych uchodzcach, co mogloby wywolac niewielki wqrw i podniesc cisnienie. Nagle poczulam cos dziwnego, co nigdy wczesniej mnie nie spotkalo, wiec nie bardzo wiedzialam, jak sie do tego odniesc. Czulam, jakbym miala eksplodowac od srodka. Siegnelam po aparat do mierzenia cisnienia, bo jako permanentny niskocisnieniowiec, z omdleniami wlacznie, czasem potrzebowalam to cisnienie sprawdzic. Bylo w normie, ale za to puls popylal z szybkoscia kosmiczna, bylo 160/min (norma 60 - 80). Pamietna stawiania sobie falszywej

Na sorze

autodiagnozy (ostrego zapalenia trzustki, podczas gdy byla to kolka nerkowa) przy pomocy wujka gugla, nie chcialam, ale zajrzalam. Powiedzial, ze to nie za dobrze. Za chwile znow zmierzylam, puls sie uspokajal, za to cisnienie bylo ponad 180, co u mnie  bylo monteverestem. Wystraszylam sie i poprosilam meza, zeby mnie zawiozl do szpitala. Pamietacie, rok temu tez wyladowalam na sorze KLIK i KLIK, wtedy w klinice, prawie jakby z tego samego powodu, ale tamtym razem nic nie stwierdzono, wiec pognali mnie do domu, na moja wyrazna prosbe zreszta. Tym razem wiec pojechalismy do mojego ulubionego. W rejestracji powiedzialam co i jak i nie czekalam nawet minuty, kiedy wezwano mnie i podlaczono pod monitoring. Pewnie z tego wszystkiego cisnienie skoczylo mi na 200/100 i zaczelam powaznie bac sie, ze dostane jakiegos wylewu czy cus. Moje ekg wtedy wygladalo naprawde slicznie, tak pieknej grafiki dawno nie widzialam. Lekarka jednak mniej byla zachwycona i zaordynowala pozostanie w szpitalu na oddziale o wdziecznej nazwie IMC (Intermediate Care - oddzial przejsciowy miedzy medycyna intensywna, czyli po polsku chyba OIOM, a normalnym oddzialem szpitalnym, gdzie trwa calodobowy monitoring). Popatrzcie i podziwiajcie:

Fajne, co nie? Mozna dzieciom w szkole zadawac takie szlaczki. Ja tam jestem zachwycona swoim dokonaniem.

Dla porownania ekg zdrowego czlowieka powinno wygladac mniej wiecej tak:

No to mnie podlaczyli, zapodali jakies tabletki i zapowiedzieli, ze beda badac, skad u mnie taki nagly zryw rewolucyjny. Jesu, jak ja sie tam meczylam! Oplatana kablami, z pompujacym sie co chwile mankietem do mierzenia cisnienia, jakims klipsie na palcu, przy wtorze szumu przyrzadow monitorujacych i ich glosnym pipaniu od czasu do czasu - mialam spac. Ja sypiam normalnie na brzuchu, kiedy tylko sie ruszylam, kabelki sie odlaczaly, a monitor wyl alarmowo. Ze nie wspomne juz pielegniarek, ktore o jakichs niecywilizowanych porach mierzyly temperature i pobieraly krew.

Nasz pokoj

Moj monitor

Ale potem sie przyzwyczailam i opanowalam spanie w oplotach kablowych do perfekcji, a jak cos sie odpielo, szybko przylaczalam z powrotem, zanim zaczelo wyc. Pielegniarki w tym szpitalu sa takie kochane i widac, ze ta serdecznosc jest niewymuszona obowiazkiem bycia milym dla pacjentow, tylko idzie z serca.
Wzieli mnie w obroty, najpierw zrobili tzw. echo serca, czyli badanie usg, ktore wykazalo, ze serce mam jak dzwon. No to przynajmniej wykluczyli jeden feler. Pozniej musialam poddac sie cewnikowaniu serca, co w Polsce nazywa sie koronarografia. Przez tetnice w reku (albo przez pachwine, jesli przez reke sie nie da) lekarz wsuwa cieniutki drucik, wstrzykuje kontrast, a na ekranie wyraznie widac wszystkie naczynia wiencowe. Gdyby sie okazalo, ze ktores jest zwezone, na miejscu zalozono by mi stent. Ale nie, moje naczynia byly jak u 20-latki, nastepna ewentualna przyczyna zostala odhaczona i wykluczona. I tu szpital zrobil cos, co mnie wkurzylo, bo bez konsultacji ze mna zalatwiono mi termin na jakies bardzostraszniespecjalistyczne badanie w klinice uniwersyteckiej oraz powiedziano, ze mam sie cieszyc, bo normalnie czeka sie na to badanie straaaasznie dlugo. Poczulam sie jak numerek statystyczny, a nie jak pacjent, z ktorym sie konsultuje sprawy dotyczace jego zdrowia. Tak sie wqrwilam, ze wyszlam z oddzialu, co bylo kategorycznie zabronione, bo moj mobilny nadajnik ekg mial za maly zasieg. Ale mnie bylo wszystko jedno, musialam sie uspokoic, a park szpitalny byl wlasnie takim miejscem.

Niestety lezal ten park, w ktorym zreszta rowniez byla palarnia (jak to dobrze, ze rzucilam!) dokladnie po drugiej stronie kompleksu szpitalnego. Ale mnie bylo wszystko jedno, musialam odreagowac i przemyslec, bo bliska bylam opuszczenia szpitala na wlasna prosbe i ryzyko. Rodzina, a glownie moja najstarsza corka, ktora pracuje w tymze szpitalu, przekonali mnie do pozostania, przeprowadzki do kliniki i poddania sie temu badaniu. Oto moje dziecko pierworodne:

Ten IMC to dosc rotacyjny oddzial, ja mialam w pokoju w sumie piec wspolpacjentek, od dwoch studentek anorektyczek po ponad 90-letnia babcie. Kazda po jednym dniu przenoszona byla na normalny oddzial, a tylko ja tkwilam w oczekiwaniu na miejsce w uniklinice, ktorej nie lubie jak dzumy i cholery, bo to kombinat i czasem zdarza sie, ze podczas pobytu nie spotkasz dwa razy tego samego lekarza. Dla przypomnienia, bo kiedys juz wrzucalam zdjecia:

Zrodlo   Mozna powiekszyc kliknieciem

Te dwa budynki po prawej stronie to budynki szpitalne, ale widac dwa to jeszcze za malo, wiec na miejscu jeziorka widocznego na zdjeciu, jest budowany trzeci. Pozostale zabudowania to poliklinika, administracja i techniczne. Po lewej widac ladowisko dla naszego Christopha 44. Tam naprawde mozna umrzec na anonimowosc. Nie ujmujac tejze klinice uniwersyteckiej zaslug, wiedzy trzepania nagrod Nobla, najnowoczesniejszej diagnostyki i najmadrzejszych profesorow, ja tam bywac nie lubie. Mozna zedrzec buty zanim czlowiek przedostanie sie z jednego miejsca do drugiego, goncy poruszaja sie na rowerach, w budynku! Nasza Hexa tez juz klinike "zwiedzala" (TU i TU). Dzieciecy oddzial to ten wystep budynku polikliniki za drugim budynkiem szpitalnym.
No ale dobra, jak juz sie zdecydowalam, to sobie czekalam na miejsce i cieszylam sie w duchu, ze go nie ma i ze czekac moge w moim szpitalu. Latalam sobie po korytarzu, od konca do konca, a bylo to 90 krokow, podczas calego dnia wychodzilam przecietnie 10 km. Doktory mnie chwalily, bo aktywnosc uzdrawia, a ja mialam ja do zawdzieczenia Star, ktora tak dzielnie latala po szpitalu, kiedy byla chora. Dzieki, Star!

Moj teren popylania

Na korytarzu wisialy monitory z naszymi danymi zdrowotnymi. 

No i tak sobie czekalam do niedzieli, kiedy to nagle pod wieczor oznajmiono mi, ze miejsce sie znalazlo i zaraz przyjedzie po mnie transport medyczny. No trudno, mus to mus. Ale kiedy zobaczylam, ze chca mnie transportowac na lezaco na noszach, to zwatpilam. Nie bylo jednak wyjscia, dodatkowo podlaczyli mi ekg i powiezli jak nieboszczyka co najmniej w sina dal, do znienawidzonej wstretnej kliniki, tylko dlatego, ze jakis prof-dr-dr zachwycil sie moimi szlaczkami i zechcial na mnie poeksperymentowac.
A, jeszcze! Okna pokoju wychodzily na parking, taki pusty, bo byla 5.00 kiedy robilam zdjecie.

Ciag dalszy kiedys nastapi...