Serce boli...

Zawsze bardzo lubilismy jezdzic na grzyby, mielismy takie swoje miejsce, tam parkowalismy auto (nieco nielegalnie) obok lesniczowki i taka nieubita droga przez las dochodzilismy do "naszego miejsca". Nawet po drodze, w niedalekiej odleglosci od tejze drogi, czesto spotykalismy cale polacie porosniete grzybami. Bywaly lepsze lata, bywaly gorsze, zawsze jednak towarzyszyly nam nasze psy, od Fusla poczawszy, przez Kire i Placzka, po Toye. Z ta ostatnia jednak nie jest tak latwo, jak z innymi. Boje sie spuscic ja ze smyczy, w tych lasach bowiem widywalismy juz sarny, dziki i pomniejsze zwierzaki i ptaki, a Toya ma bardzo rozwiniety instynkt lowiecki i poscigowy. Gdyby zatem cos zaczelo przed nia uciekac, moglibysmy jej nie dowolac z powrotem. Jeszcze gorzej, jakby trafila na zwierze, ktore stawiloby jej czola, jakas np. loche z warchlakami. Nie chce ryzykowac, bo niby teoretycznie pies powinien dotrzec z powrotem po swoim wlasnym tropie, ale kto tam Burka wie. Dlugo nad tym myslelismy, narady trwaly i byly burzliwe, ale w koncu stwierdzilismy zgodnie, ze nie pojdziemy na to ryzyko, Burek bedzie prowadzany na smyczy, choc podczas zbierania grzybow, gdzie potrzebne sa obie rece, nie bedzie to latwe zadanie. Nielatwym rowniez okazalo sie prowadzenie jej na smyczy, miejsce bylo nowe, pelne nieznanych zapachow, tropow i dzwiekow, Toya dostala bzika i zachowywala sie jak nienasz pies przed dwoma laty, ciagnela smycz, latala z prawa na lewo i ogluchla na wszystkie znane dotychczas komendy. Prowadzilismy ja na zmiane i nie moglismy oddalic sie od siebie na wiecej niz kilka metrow, bo pies szalal, kiedy drugie znikalo mu z pola widzenia. Zgodnie stwierdzilismy, ze niestety nie bedziemy jej brac ze soba na grzyby, bo ani dla niej, ani dla nas nie jest to zadna radocha, a zwykla meczarnia. Ma z nami inne wybiegi i dlugie spacery, gdzie jest bezpieczna, jakos jej sie nasza nieobecnosc wynagrodzi.
Jednak Toya to nie jedyny problem, na jaki w tym lesie napotkalismy. Nie bylismy tam dwa lata pod rzad, w 2017 mielismy jeszcze spory zapas suszonych z ubieglych lat i nie chcielismy Toyi zostawiac samej, w zeszlym roku musielismy sie obywac bez grzybow, znow jakos nam bylo nie po drodze do lasu. Teraz nie poznalismy miejsca, gdzie jezdzimy regularnie od prawie 30 lat, gdzie w pierwszych latach musielismy sie prawie na czworakach przedzierac pod mlodnikiem swierkowym, potem juz mozna bylo chodzic wpol zgietym, potem wyprostowanym. W wielu miejscach straszyly puste polany, na krancach ktorych staly nowo wybudowane ambony mysliwskie. Przy drodze lezaly rowno poukladane stosy drewna, cale pnie lub juz pociete. No tak, slynna gospodarka lesna Niemiec, ktora doprowadzila w Harzu do katastrofy ekologicznej za sprawa kornika. Przestano bowiem sadzic lasy mieszane, calkowicie wytrzebiono sosne, jako ze ma malo wartosciowe drewno. Tu tez zaczeli grzebac nie tam, gdzie powinni, a my nie moglismy rozpoznac miejsc, w ktorych niegdys czulismy sie jak w domu. Ale to jeszcze nie wszystko, bo przez te dwa lata droga, ktora dochodzilismy do "naszego miejsca", przestala istniec. Tak, ktos ukradl nasza droge, ktora jeszcze dwa lata temu jezdzily nie tylko traktory, ale i auta lesnikow. Czasem je spotykalismy podczas grzybobrania. Przypuszczamy, ze ta droga nagle przestala byc uzywana przez sluzby lesne i blyskawicznie pozarastala. Tam tez odbyla sie wycinka, pozostaly wiec mniejsze galazki na tej naszej drodze, utrudniajace poruszanie sie. Jakis jednak mglisty zarys pozostal, postanowilismy wiec przedzierac sie przez poltorametrowe pokrzywy i probowac nie polamac czy nie poskrecac sobie nog na lezacych galeziach. Mimo utrudnien, rozpoznawalismy otoczenie i wiedzielismy, gdzie jestesmy. Do momentu. W pewnej chwili ani drogi, ani pojecia, dokad zawedrowalismy i jak isc dalej. Zglupielismy oboje, probowalismy jeszcze krecic sie  w poszukiwaniu dalszej czesci tej drogi, ale balismy sie zapuszczac dalej w nieznane, choc przeciez teoretycznie wiedzielismy, gdzie jestesmy i jak dalej droga wiedzie. Nie wiodla jednak, a las zmienil sie na tyle, ze balismy sie zabladzic. Wrocilismy wiec ta sama trasa i pojechalismy do domu. Grzybow nie bylo, las suchy jak Sahara, choc przeciez w tym tygodniu troche popadalo, wiec teoretycznie... Mam za to dla Was kilka lesnych impresji, zapraszam.

Tyle naszego, cosmy sobie pospacerowali.