Czas do domu.

Niedlugo trwala nasza przygoda w Paryzu, ale biorac pod uwage koszt tej wycieczki dla pieciu osob, plus wyzywienie, bo zaplacone bylo tylko sniadanie w hotelu, oraz wszystkie wejsciowki, wydalismy kupe kasy. Calosc uszczuplila nas o ponad 3000 marek. Jednak warto bylo!
Wolalabym wprawdzie pojechac tam tylko z mezem i na dluzej, moc wiecej pochodzic po miescie, niekoniecznie w tlumnie odwiedzanych miejscach, ale po jakichs zaulkach. Na pewno nie ominelabym cmentarza Pere Lachaise i spedzilabym tam caly dzien. No, ale nie zawsze mozna miec to, czego sie pragnie.
Jakie sa moje paryskie refleksje?
Wiele o tym miescie czytalam, ogladalam o nim filmy, "znalam" je z wyobrazni. Zreszta tworcy filmow dbaja o ukazanie najpiekniejszych stron pokazywanych miast. Rzeczywistosc troche mnie przytloczyla. To moloch. Sporo widzialam zza szyb autokaru i doszlam do wniosku, ze nie chcialabym tam mieszkac, jak zreszta w zadnym innym wielkim miescie. Za duzo ludzi, za duzo turystow, za duzo kolorowych. Miasto jest brudne, halasliwe i zatloczone.
Owszem, sa tam i urocze zakatki, ale nie brak tez ohydnych blokowisk zamieszkalych przez nieciekawych ludzi. Architektura samego centrum jest interesujaca, dalej miasto robi sie nijakie, podobne do wszystkich innych duzych miast. Taka typowo paryska atmosfere mozna znalezc w samym centrum wielkiego Paryza, a miejsca godne obejrzenia sa najczesciej oblegane przez rzesze turystow. Nieodmiennie zachwycaly mnie te typowe kawiarenki i bistra z krzeselkami wystawionymi na chodnikach. Jest ich naprawde zatrzesienie.
Przestepczosc jest dosc duza, ostrzegano nas przed kieszonkowcami i zlodziejami na skuterach, ktorzy wyrywaja torebki. Nawet najpiekniejsze domy pobazgrane sa graffiti, wisza na nich smetne resztki pozdzieranych plakatow. Kolorowych jest zatrzesienie, nie tylko muzulmanow, ale i czarnych, skosnookich. Pozostalosci kolonizacyjne wielkiej Francji. W Paryzu, po raz pierwszy w zyciu widzialam na ulicy ortodoksyjnych Zydow w typowych kapeluszach, chalatach, ze zwisajacymi do ramion pejsami. Obok nich dzieci, miniaturki ojcow, w takich samych chalatach, kapeluszach i pejsach. Urocze brzdace, z bardzo powaznymi minami.
Jedno, co bardzo mi sie w paryzanach nie podoba, to ich stosunek do innych nacji, jakas wrodzona arogancja, brak checi do pomocy, jesli proszacy o pomoc nie wyartykuluje  swojego problemu po francusku. Troche inaczej jest na prowincji, ale Francuzi znani sa z niecheci do obcych jezykow. Nawet policjant nie chcial udzielic nam informacji, udajac, ze nie rozumie pytania (po niemiecku, angielsku, a nawet po polsku - ale ja jestem poliglotka, no nie?). Po francusku znam kilka slow, za malo zeby sie dogadac, ale dosc, by kupic bilety na metro (tre anfan, de - tu pokazalam na siebie, jako dorosla, sil wu ple) . Jaka ja bylam z siebie dumna, kiedy mi te bilety sprzedano! Jedynie w miejscach, gdzie sprzedaje sie karty wstepu turystom, mozna sie jako tako dogadac po niemiecku.
Te moje refleksje sa absolutnie subiektywne, obserwacji dokonywalam w biegu i moge sie mylic w ocenach, wiec nie sugerujcie sie zanadto. Paryz trzeba zobaczyc i juz.

W drodze powrotnej nie obylo sie bez przykrego zgrzytu, spowodowanego rutynowa kontrola policyjna naszego autokaru, juz na terenie Niemiec. Otoz kierowca byl jeden i przekroczyl swoj dopuszczalny czas. Policja zakazala mu dalszej jazdy, wiec czekalismy, az ktos dostarczy zmiennika. Wszystko odbylo sie, jak przy jezdzie w tamta strone, tylko w odwrotnym porzadku, najpierw Hannover i przesiadka, Seesen i kolejna przesiadka.
Wreszcie dotarlismy do domu.
I to juz koniec naszej paryskiej przygody. Pozostaly nam wspomnienia i duzo materialu filmowego, ktory czesto sobie ogladamy przy okazji spotkan rodzinnych.

Tym razem zdjecia sciagnelam z netu.