Podstepne hormony.

Oj, ciezki jest los kobiety, ktorej zycie podporzadkowane jest stale fiksujacym hormonom. Zaczyna sie juz w wieku nastoletnim, kiedy to wiekszosc dziewczynek glupieje, staje sie histeryczno-choleryczna i negatywnie nastawiona do calego swiata, a szczegolnie do wlasnych rodzicow. Pryszcze na nosie, przetluszczajace sie wlosy i sto innych przypadlosci akurat w czasie, kiedy chce sie byc najpiekniejsza, najpowabniejsza, naj-... i naj-.... Swiat przestaje nas rozumiec, wszystko irytuje do granic wytrzymalosci, nie podobamy sie same sobie, warczymy na otoczenie. Trwa to jakis czas, wreszcie z brzydkiego kaczatka wylania sie labedz i stajemy sie kobietami, swiadomymi swojego ciala, piekna, rozumu.
I wszystko byloby takie piekne, gdyby nie te przeklete hormony! Zaczyna sie comiesieczny PMS (pre menstrual syndrom). Bez kija nie podchodz! Za to w dwa tygodnie pozniej mozna nas do rany przylozyc, bo inne hormony kaza nam szukac samca do prokreacji, wiec zamieniamy sie w piekne kusicielki.  I tak w cyklu okolo dwutygodniowym nastepuje metamorfoza z hetery w wampa. Przez kilkadziesiat lat jestesmy na przemian doktorem Jeckyll´em i panem Hyde´m. Biedni mezowie, co oni musza z nami znosic.

Nadchodzi dzien, w ktorym z wampa stajemy sie przyszla matka. I znow sie zaczyna! Jak nie histeryczne nastroje, to znow wybuchy niczym nieuzasadnionej euforii, przeplatane glupawka. Hormony nie spia! Porzygujemy sobie radosnie co rano, won kwiatow nam przeszkadza, jemy czekolade z musztarda, zagryzajac ogorkami kiszonymi z sosem waniliowym. Potem normalniejemy na czas jakis, bo przez ten okres hormony robia z nas rzewne mamuski. Zachwycamy sie byle spioszkami, a na widok malenkich skarpeteczek, ronimy lzy szczescia i wzruszenia.
Wreszcie jakies inne hormony, ktore dotad czyhaly w ukryciu, ruszaja do frontalnego ataku, powodujac skurcze i przepedzaja dziecko z naszego organizmu. Ulga? A gdzie tam!
Gospodarka hormonalna musi wrocic na swoj wytyczony tor, ale zanim go znajdzie, nam przypada w udziale, jak nie bejbiblus, to znow mleko w cyckach i kurczaca sie macica.
Dochodzimy jakos do siebie i zaczynamy sobie cenic nawet PMSy, dopoki znow nam sie nie zachce ciazy. Wszystko wraca, choc tym razem zremy kielbase z dzemem i popijamy kranowka.
I tak latka leca, az dochodzimy do czterdziestki i wtedy nasze hormony leniwieja, pomalutku, niezauwazalnie, cichutko. Wycieka z nas chec do zycia, powoli zaczynaja sie malenkie dolegliwosci, ale nic sobie z nich nie robimy, bo jestesmy w najpiekniejszym dla kobiety wieku. Dzieci powoli nam sie usamodzielniaja, nie ma przy nich az tak wiele krzataniny, a my jeszcze  piekne i do tego juz madre i doswiadczone. Zyc nie umierac!
Ale, ale! To zbyt piekne, by trwalo za dlugo. Bo kiedy my rozkoszujemy sie urokami zycia czterdziestek, nasze ukochane hormony pracowicie przestawiaja nasz organizm do gory nogami.

Zaczynamy sie przepoczwarzac, czasem w pelnym tego slowa znaczeniu, czyli stajemy sie nierzadko prawdziwymi poczwarami, moze mniej fizycznie, jak poprzez zachowanie.
Wszystko nas gryzie, swedzi, fontanny potu bija nam z czola i ciurkiem po plecach plyna, stajemy sie gderliwe, wszystkowiedzace, wymagajace od innych uwagi albo litosci.
Te glupie hormony sa nawet w naszych kiszkach, skutecznie zatykajac ich przelot, co znacznie utrudnia nam trawienie. Cale to zarcie, zamiast robic myk przez kiszki, zbacza z drogi i osiada na stale gdzies w okolicach bioder i tylka. I znow wina to hormonow, ktore odbieraja zarciu orientacje przestrzenna.
Niektore z naszych zaprzyjaznionych hormonow udaja sie w tym czasie na emigracje, inne pojawiaja sie znikad, nieproszone i niepozadane. Wstajemy ktoregos dnia z lozka, patrzymy w lustro...
...a tam... nie, to niemozliwe!... a jednak!... nad gorna warga jest ON, malenki wasik. Stajemy sie facetami? Jakby troche, bo nasze ukochane hormony chyba zmutowaly i przemienily sie w meskie. Albo stwierdzamy, ze nasz wabiacy pieprzyk przeistoczyl sie ktorejs nocy w odrazajaca brodawke Baby Jagi. Za to wlosow na glowie jakby ubywa. Jesli mamy szczescie, ten nieprzyjemny etap nie potrwa dlugo, przy pechu bedzie trwal do konca zycia. Na stale juz bedziemy zrzedzic, pocic sie, zamieniac w psychopatyczne osobniczki albo depresyjne placzki.
Nie z nami jednak te numery! Poszly sobie naturalne hormony na wycieczke krajoznawcza? To my polkniemy w tabletce ich sztucznych pociotkow i znow bedziemy normalne. Dla siebie, ale przede wszystkim dla dobra rodziny i otoczenia.
W koncu, z wiekiem uspokoimy sie. Tyle, ze niewiele nam czasu pozostanie, kiedy hormony dadza nam wreszcie pozorny spokoj. Razem z ta resztka jeszcze aktywnych naszych malych dreczycieli, zostaniemy z honorami pochowane.

(wszystkie zdjecia z netu)