Jak zostalam ratownikiem.

Wlasnie wybieralam sie z Kira i jej synusiem na spacer, kiedy do drzwi zadzwonila sasiadka z domu naprzeciwko z pytaniem o dluga drabine. Okazalo sie, ze inna sasiadka, starsza pani, ktora mieszka w domu obok, zaslabla na swoim balkonie i dluzszy czas lezala, zanim jakims cudem dowolala sie pomocy. Pod jej balkonem staly juz dwie inne kobiety ze swoimi domowymi drabinkami, ktore byly za krotkie, by wejsc po nich z zewnatrz na balkon. Szczesliwie moja drabina wystarczyla, zostalam wiec wydelegowana do wspinaczki. Niestety nie dalam rady sama podniesc tej nieszczesnej kobiety, wpuscilam wiec przez drzwi posilki, pozniej wezwalysmy karetke, a ja, nie czekajac na final, wybralam sie na planowany spacer. Dosc ludzi miala do opieki.

Pogoda byla urody przecudnej, niebo bez jednej chmurki, ale chlodno, duzo zimniej niz wczoraj. Wial nieprzyjemny przejmujacy wiatr, ale to przeciez zadna przeszkoda dla takich piechurow jak Kira, Massimo i ja.
Z zachwytem stwierdzilam, ze kasztanowiec wypuscil juz pokazne listki. Reszty swiezych paczkow lub malenkich listkow nie fotografowalam, bo w koncu ile mozna. Popadloby sie w przesyt, a zachwyty wiosna stalyby sie nudne.
Skupilam sie wiec na psach.

Najwieksza na swiecie frajda to awantura o patyk. Chocby wokol lezaly cale stosy innych patykow, zawsze obydwoje maja ochote na ten wlasnie, ktory im rzucam. Od tego rzucania mozna dostac zapalenia miesni i sciegien, a psy ani na chwile nie traca ochoty na aportowanie, jakby mialy jakies perpetuum mobile w zadkach. Ten, ktoremu uda sie dobiec do zdobyczy jako pierwszemu, za nic nie chce podzielic sie patykiem z tym drugim. Slychac tylko grozne warczenie i gardlowe szczekanie, a aktualny posiadacz patola kreci sie w kolko, zeby uniemozliwic temu drugiemu wbicie zebow w zdobyczne drewno. Jedno szczeka unisono, drugie z tlumikiem w postaci patyka. Kto ich nie zna, moglby pomyslec, ze walcza na smierc i zycie, takie piekielne odglosy wydaja.

Czasem jednak zdarzy im sie dobiec do celu jednoczesnie, wtedy wracaja jak w psim zaprzegu, jedno przy drugim, uczepione patyka jak dyszla. Po drodze nie ustaja jednak w staraniach przechytrzenia tego drugiego i wyrwania mu zdobyczy. Bo najwieksza satysfakcje stanowi polozyc mi kijek pod nogami samemu, a nie w parze.

Ktory kijek wytrzyma takie tortury?  Zaden! Z jednego robia sie dwa i, o dziwo, nie sa juz tak interesujace, choc kazdy pies przeciez moglby od tej pory miec swoj wlasny kawalek.

Kira strzelila focha, Placzek zostawil patyk w dwoch kawalkach na srodku drogi i powedrowalismy sobie dalej. Zaczely sie kaszle, bo jakies drzewne odpryski tulaly sie jeszcze po paszczach, ale pomogla wody z kaluzy i wszystko bylo znow w najlepszym porzadku.

Do momentu, kiedy jakis Burek nie wykazal nadgorliwosci w pilnowaniu obejscia. Pyskowal zza plota, chcac nas wystraszyc i jak najpredzej przepedzic z okolicy. Nie z nami takie numery, panie Burek! My nie pekamy! Potrafimy groznie sie odszczeknac i polatac wzdluz plota w te i nazad, zeby cie jeszcze bardziej nakrecic. Na sam koniec zaznaczylismy plot swoim zapachem i rozpylilismy go, drac ziemie tylnymi lapami. A masz!

Pozostal wiec Burek ze swoja frustracja za plotem, a my, z podniesionymi wysoko glowami i ogonami (ja nie bardzo moglam swoj ogon w gorze trzymac, bo mi go ewolucja odebrala), poszlismy dalej ogladac wiosne. Nie trzeba bylo jej nawet szukac, bo jest juz wszedzie, pachnie nia w calej okolicy, widac ja i slychac.

W drodze powrotnej do domu psy z dzika rozkosza zamoczyly lapki w strumyku i napily sie z niego wody. Kirunia dreptala srodkiem, Placzek byl bardziej powsciagliwy, jak zawsze zreszta. I cala wyprawa skonczylaby sie szczesliwie, gdyby nie... no wlasnie... sama nie wiem, co to wlasciwie bylo. Nagle bowiem Kira zniknela cala pod woda. W calym tym strumyczku, gdzie wody jest po psie kostki, znalazlo sie jedno gleboko wyplukane miejsce i Kira tam wdepnela. Nie byloby w tym fakcie nic zlego, bo psina lubi sie kapac i plywa jak rybka, ale bylo przeciez zimno i do domu kawalek drogi. Zaczelam jej rzucac patyk, zeby caly czas byla w ruchu, ale do domu dotarla jeszcze mokra. Boje sie, zeby jej ta kapiel nie zaszkodzila, bylo stanowczo za zimno na takie fanaberie. Oby tylko nie dostala zapalenia pluc, jak kiedys Fusel, tez zreszta po kapieli.
Przejeta i zapatrzona w Kire, nie zauwazylam w pore podbiegajacego do nas cocker spaniela. Placzek wprawdzie nie jest agresywny, ale reaguje na psia bezczelnosc, przy okazji "broniac" Kiry. I chyba mnie tez troche. Zakotlowalo sie! Zdazylam zlapac Placzka za obroze i podniesc jego przednia czesc tulowia do gory, a spaniel latal wkolo i podszczypywal synusia po szynkach. Pancia nadbiegala dosc powoli z odddali, a ja balam sie, czy utrzymam tego, bylo nie bylo, bardzo silnego psa, bo byl juz mocno rozdrazniony na tego malego natreta. Gdybym go puscila, rozerwalby spaniela na kawalki. Mnie dostal sie jeszcze od panci wielki foch, mimo, ze to jej pies zaczepil nas, a ona sama byla dobre 200 metrow za nim z tylu. Oczywiscie spaniel nawet nie zareagowal na jej histeryczne wrzaski.
Wszystko sie jednak dobrze skonczylo, uratowalam bowiem w dniu dzisiejszym nie tylko babcie na balkonie, ale i nedzne zycie zle wychowanego spaniela-kamikadze.
Prosze sie do mnie zwracac od teraz: