Nieproszone zwierzatka domowe 3.

Jak obiecal, tak zrobil. Przyszedl z jakimis innymi puszkami. Jedne mialy byc trucizna w sprayu na te zwierzatka, inne byly dla mnie zagadka, nie mialam pojecia, co w nich jest.
Facio wzul na leb czapke z daszkiem i udal sie do lazienki na wspinaczke drabinowa. Przygladalam sie wszystkiemu z wielkim zaciekawieniem i z jeszcze wiekszym sceptycyzmem, ale przeciez nie bede faceta od razu na starcie skreslac, choc juz wiedzialam, ze zabiera sie do tego jak pies do jeza, czyli calkiem nieprofesjonalnie i bez widokow na powodzenie. Ale co tam! Jak taki madry, niech sie meczy. I otoz ow fachowiec od karaluchow odgina ostroznie tapete, zwierzatka jak wczesniej, spadaja na podloge w formie deszczu, a on w tym czasie psika sprayem pod tapete i w tuleje.
Wzielam sie pod boki i pacze z niezmiernym podziwem. Odlozyl jedna puszke i zabral sie za te druga, co do zawartosci ktorej nie mialam pojecia. A byla to pianka uszczelniajaca, twardniejaca na powietrzu. Dalej psikac ta pianka w tuleje! Pianka kapie na podloge, tam twardnieje, przy tulei rosnie kalafior z pianki, a spadle wczesniej karaluchy wraz ze mna przygladaja sie jego ekwilibrystycznym popisom na drabinie i wymieniaja miedzy soba uwagi, co tez autor ma na mysli z ta pianka?
Wreszcie splynal z wysokosci drabinnej na moj poziom i oswiadczyl mi, ze teraz juz zaden prusak sie nie przecisnie.
Nie wierzylam wlasnym oczom, ani uszom nawet. Karaluchy na podlodze zreszta tez nie.
- A co z tymi, ktore juz do mnie zdazyly imigrowac? - wyszeptalam ze strachem, cala pod wrazeniem jego dokonan.
- Zostawie pani ten spray, to sobie pani je popryska! - odrzekl rezolutnie.
- A co z gniazdem na gorze? - nie przestawalam drazyc.
- Zalatwi sie! - obiecal i udal sie z mina zdobywcy oraz chytrym usmieszkiem, pietro wyzej.
Wrocil dosc szybko, nieco zielonkawy na obliczu.
- Pani wie? Tam jest ich tak duzo, ze nie wiem, jak dac sobie z tym rade!
- Ach, doprawdy? - sarkazm kapal z mych ust.
- Najpierw nie chcieli mnie wpuscic, twierdzac, ze nie maja zadnych robali w domu, ale sie uparlem i wszedlem do kuchni. Niby na pierwszy rzut oka nic podejrzanego nie bylo widac, ale miedzy szafka a sciana jest luka, w ktorej oni trzymaja reklamowki. Kiedy tam zajrzalem, pod reklamowkami wszystko sie ruszalo.
- Co pan powie?  - zdziwilam sie uprzejmie.
- Pozagladalem w inne katy w kuchni, wszedzie to samo, miliony karaluchow!!!
- Nielatwo mi w to uwierzyc! - dobilam go na koniec.
Po czym pogalopowal do samochodu i wrocil z kilkunastoma puszkami trucizny w sprayu. Dluzszy czas go nie bylo, podobno zuzyl wszystkie. Odmeldowal sie u mnie, tym razem juz bardziej pokorny. Tak oto rozstalismy sie prawie w przyjazni, zyczac sobie milego dnia.
Jeszcze tego samego dnia spryskalam wszystkie katy lazienki i nieco uspokojona oraz z niewielka nadzieja w duszy na ostateczne pozbycie sie dzikich lokatorow, zaczelam zyc dalej  normalnie.
Nie trwalo dlugo, kiedy stwierdzilam, ze nastapila reaktywacja.

Wszystko odbywalo sie tak, jak przedtem, z poczatku pojedyncze osobniki, pozniej coraz wiecej, polowanie z packa na muchy i znow spanie przy zapalonym swietle.
W taki sposob mozna bez konca tepic prusaki i nigdy sie ich czlowiek z domu nie pozbedzie. Wystarczy, ze kilka znajdzie schronienie podczas opryskow, zeby w krotkim czasie ich populacja pieknie sie zregenerowala.
Mialam dosc! Wtargnelam do ratusza z hukiem i lomotem, nawrzeszczalam, ze jaja sobie robia, a moje biedne male polskie dzieci niedlugo dzumy dostana za sprawa tych potworow. Zagrozilam, ze albo natychmiast zrobia z tym ostateczny porzadek, albo... i tu zabraklo mi weny. Bo i co ja, biedna myszka, bez ostatecznego prawa pobytu i o nieuregulowanym statusie, moglabym im zrobic? Chyba tylko na garba naskoczyc.  A tu, o dziwo, sprawa ruszyla z miejsca! Wystraszyli sie moich wrzaskow, czy moze zlitowali nad polskimi sierotami, a moze polityczna poprawnosc wziela gore? Czy to wazne? Wazne bylo, ze przestali olewac problem inwazji insektow w moim mieszkaniu i...

... o tym juz niedlugo...