Frycek sie przelamal.

Nie jestem pewna, czy sprawily to niedawne przymrozki, czy tez Frieder, zwany przeze mnie Fryckiem, zechcial sie przelamac w swej niecheci do nowego domownika, w kazdym razie, przy okazji mojej kolejnej wizyty w ich domu, raczyl w nim pomieszkiwac. Madame przybyla jako pamiatka z urlopu we Francji w lipcu, co wprawilo kocura-jedynaka w taka wscieklosc, ze foch jego byl dlugotrwaly i nieprzejednany. Ilekroc bylam tam z wizyta, Frycek byl nieobecny. Podobno wracal na noc, niespecjalnie glodny, bo rozpuszczany przez sasiadow smakolykami, czasem nocowal, czasem zostawal na noc na zewnatrz lub kto-go-tam-wie-gdzie. Z opowiadan wiedzialam, ze slodki wyglad Madame i jej piskliwy miauk, nie robily na nim zadnego wrazenia, wprost przeciwnie, gotow byl ja atakowac. Zaden koci rezydent nie lubi obcych na swoim terytorium. Tyle, ze Frycek nie z kazdym intruzem tak sie rozprawial.
Zdarzylo sie kilka lat temu, ze przez kocia klape wlazl do domu jakis obcy kot. Znajomi obudzili sie w nocy, kiedy to stworzenie siedzialo w najlepsze na ich lozku. Przepedzili intruza i wrocili do spania. Jednak kocisko bylo uparte, widac spodobalo mu sie u nich w domu, wiec wracalo i wlazilo, najczesciej noca, do mieszkania. Frycek zupelnie nie bronil swoich rewirow, moze bal sie obcego doroslego kota, moze darzyl go sympatia, nie widzac w nim konkurenta - nie wiadomo. Znajomy mial w koncu dosc tych wizyt, wiec postanowil skonczyc z nimi raz na zawsze. Zaczail sie przy kocich drzwiczkach i w chwili, kiedy kot wczolgiwal sie, jak do siebie, potraktowal go zimnym prysznicem. Pomoglo natychmiast! Nigdy wiecej nie mieli niechcianych odwiedzin.
Tym bardziej dziwilo ich, ze w przypadku kociego dziecka, Frycek stal sie nagle takim kocim Rejtanem i za nic nie chcial zaakceptowac we wlasnym domu tego malenstwa.

Ale widac stwierdzil w koncu, ze fochy nie pomagaja i intruz nie znika, a pogoda jest niesprzyjajaca pokazom kociej niecheci do obcego, wiec bywal w domu czesciej, znoszac ze stoicka cierpliwoscia napady Madame na swoj kolyszacy sie w irytacji ogon. Dla mlodej byl to fascynujacy obiekt polowan, bo ruszal sie i zachecal do atakowania. Kiedy Fryc mial dosyc jej zapedow, odwracal sie gwaltownie, syczac zlowieszczo i ostrzegajaco, a mala zaraz podporzadkowywala sie jego zyczeniu zostawienia ogona w spokoju. Nie na dlugo jednak, czasem Frycek musial dac jej wyrazniej do zrozumienia, ze nie ma ochoty na zabawe, dostawala trzy szybkie w pyszczek i wiala z rozpaczliwym miaukotem pod szafe.

Wieksza zgoda panuje przy misce, chociaz Madame ma znacznie lepszy apetyt. Frycek spozywa z dystynkcja, ona wciaga zarcie nosem. Taka mala, a zjada cala saszetke naraz, podczas gdy on zawsze zostawia sobie na pozniej. Tyle, ze teraz nie ma dla niego zadnego pozniej, dzieciak wyzera to, co on zostawia. Nielatwe jest zycie kota przyzwyczajonego do pewnych miskowych zachowan przez lata samotnosci.

Podczas gdy Frycus jest juz myslami na podworku, kicia jeszcze wylizuje jego resztki jedzenia.
Powoli jest przyzwyczajana do wychodzenia. Dotychczas jej kibelek stal w domu, teraz umieszczono go na zewnatrz, tuz obok kociej klapy, na daszku. Jeszcze nie schodzi z tego daszku na dol, jak Frycek, ale mozna powiedziec, ze zalatwia sie na dworze, choc jeszcze do kuwety. Po ogrodzie wolno jej na razie chodzic wylacznie pod kontrola. Jeszcze troche potrwa, zanim sie tak usamodzielni, jak jej starszy braciszek. Czeka ja jeszcze sterylizacja i pozniej bedzie juz mogla rzadzic na dzielnicy razem z Fryckiem.

Glosik sie jeszcze Madame nie zmienil, piszczy jak myszka, za to poziom decybeli przy mruczeniu jest zadziwiajaco wysoki, o wiele glosniejszy od Mieckowego.
Ksiazki mozna pisac na temat zwierzecych zachowan, zwlaszcza koty maja charakterki. W kazdym domu dokocenie wyglada inaczej, u jednych zaprzyjaznianie trwa chwilke, gdzie indziej koty nie zaprzyjaznia sie nigdy.