Byl sobie dziad i baba.

Zostali sobie przedstawieni w maju, oboje w kwiecie wieku, choc adekwatnie do plci. Ona miedzy dwudziestka a trzydziestka, jemu brakowalo do czterdziestki dwoch lat. Oboje po przejsciach w roznych zwiazkach partnerskich, choc zadne z nich nigdy nie wstapilo w zwiazek malzenski.
Znali sie wczesniej z widzenia, bywali w tych samych miejscach, mieli nawet wspolnych znajomych, jednak do tej pory nie poznali sie osobiscie. On jej sie podobal, choc byl niewiele od niej wyzszy, a marzyla przeciez o wielkim facecie, ktory moglby ja nosic na rekach. On z kolei zwrocil na nia juz wczesniej uwage, bo byla niebrzydka kobieta.
Mijali sie tak przez czas dluzszy, rzucali ukradkowe spojrzenia, szybko odwracajac sploszone oczy, kiedy napotykali swoj wzrok i na tym sie konczylo. Kazde myslalo o tym drugim z pewna nuta sentymentu i tesknoty, lecz nie bylo okazji zamienic ze soba choc kilku slow. Az do tego maja.
Osoba przedstawiajaca poszla w swoja strone, a oni po krotkiej wymianie zdan, pozegnali sie i rozstali. Na miesiac. Przez ten czas ich drogi sie nie skrzyzowaly. Kazde z nich mialo swoje zycie, wlasne zajecia i, choc zalowali, stracili sie z oczu.
Jak to zwykle bywa, przypadek zaaranzowal, ze wpadli gdzies w miescie na siebie. Obydwoje pomysleli, ze tym razem nie dopuszcza do tak dlugiej przerwy, wymienili sie kontaktami. Poszli na kawe ze znajomymi, ale siedli obok siebie i duzo rozmawiali. Znajomi, gnani wlasnymi obowiazkami, po kolei sie wykruszali, oni zostali, zatopieni w rozmowie, jakby znali sie od wiekow. Tematy rozmowy jakos nie chcialy sie skonczyc. Siedzieli w kawiarni, pozniej spacerowali po ciemniejacym miescie, on odprowadzil ja do domu i tam stali wieki cale pod klatka, nie mogac sie rozstac. Umowili sie na dzien nastepny, a potem na kolejne.
Kazdego dnia trudno bylo im sie rozstac, podczas niekonczacych sie rozmow poznawali sie wzajemnie coraz lepiej, dowiadywali szczegolow dotyczacych swoich rodzin, poprzednich zwiazkow, dotychczasowego zycia. Opowiadali o marzeniach i planach. Dwie dorosle osoby, a jakby zakochane nastolatki, bo milosc nie zna wieku, niczym nie ogranicza.
Kazde bieglo rano do pracy jak na skrzydlach, nie mogac doczekac wieczora i kolejnego spotkania, inne zycie zostalo odsuniete w kat, zyli wylacznie dla siebie, unikajac dotychczasowych kontaktow towarzyskich. Totalne zauroczenie!
W lipcu postanowili pojechac razem na urlop. Tam mieli dla siebie cale dni, a co wazniejsze, noce. Poznawali sie jeszcze lepiej i coraz mocniej przekonywali, ze sa dla siebie stworzeni, ze chca nie tylko razem spedzic przyszlosc, ale i razem sie zestarzec. Wedrowali razem po nieprzebytych lasach, wylegiwali sie nad jeziorem, plywali, a wieczorami tanczyli. Szkoda bylo wracac do codziennosci.
We wrzesniu on podarowal jej pierscionek. Nie upadl na kolana, nie poprosil o reke, to nie lezalo w jego naturze, ale po prostu zaczal mowic o slubie i dalszym wspolnym zyciu. Znali sie niecale trzy miesiace, a jej nawet przez mysl nie przeszla obawa, ze to za krotko, ze nie zna go dostatecznie dobrze, ze cos moze sie nie udac. Zlozyli papiery w urzedzie stanu cywilnego. Na grudzien. On wprawdzie chcial brac slub w pierwszym wolnym terminie, lecz ona hamowala jego zapedy:
- Zaczekajmy, az minie pol roku naszego zwiazku.
Rzucili sie w wir przygotowan, szycia sukienki i garnituru, dobierania dodatkow, powiadamiania rodziny i pisania zaproszen. Wesela nie chcieli, zdecydowali, ze  zjedza w domu obiad w gronie najblizszej rodziny i swiadkow. Dwanascie osob, wystarczy. Znajomych i przyjaciol w swoim wieku zaprosili nastepnego dnia do podmiejskiej dyskoteki i tam mieli hasac poweselnie i bez zobowiazan.
W listopadzie wybrali sie po zakupy do Berlina. Polska pograzyla sie w kryzysie, nie bylo szansy kupienia czegokolwiek, a potrzebowali butow slubnych, eleganckiej bielizny i innych drobiazgow niezbednych do olsnienia wszystkich na slubie, jak i do zycia codziennego. Zatrzymali sie u znajomych, ktorzy goraco ich namawiali do pozostania na stale. Pracy bylo tam pod dostatkiem, a sytuacja polityczna w Polsce sprzyjala natychmiastowemu otrzymaniu prawa pobytu. Nie byli na to przygotowani, wpadli przeciez tylko na kilka dni, by dokonac zakupow. Chcieli wrocic, wziac slub, spedzic ostatnie swieta z rodzina i przyjechac znow w styczniu, tym razem na dluzej, moze nawet na stale. Gdyby przewidzieli... Kto jednak mogl wiedziec, ze wybuchnie stan wojenny i ich plany legna w gruzach? Na nastepna okazje musieli czekac 7 lat.
5 grudnia 1981 roku podpisali odpowiednie cyrografy w USC i od tego dnia az do dzisiaj sa mezem i zona. Juz 32 lata razem, po polrocznej zaledwie znajomosci.