Kira przejdzie mastektomie.

Wiecie juz, ze spotkalo nas rodzinne nieszczescie. Dobrze, ze poradzilyscie mi konsultacje z innym lekarzem, bo ten domowy kazal czekac. A przeciez w przypadku raka sutka u kobiet liczy sie czas, dlaczego wiec czekac w przypadku suczki? Czekac na co? Na przerzuty?
Szybko wiec zrobilismy termin do uniwersyteckiej kliniki weterynaryjnej. Mam mieszane uczucia. Z jednej strony maja tam najlepszy sprzet i naprawde fachowych lekarzy. Postawili mi Fusla na nogi, kiedy dopadl go jamniczy paraliz. Z drugiej jednak strony moj ostatni tam pobyt pozostawil bardzo przykre wspomnienie, kiedy lekarka o 23.00 odeslala umierajacego psa do domu, zdajac sobie sprawe, ze jest praktycznie w stanie agonalnym. Powinna oszczedzic jemu i nam tych cierpien, jakie bylo nam dane przezywac przez cala noc, zanim nad ranem odszedl. Pisalam o tym TUTAJ.
Od tamtego czasu omijalam klinike z daleka i balam sie wlasnej reakcji, kiedy wczoraj tam jechalismy z Kira. Kira widocznie musiala wyczuc moj strach, bo jak nigdy zaczela sie trzasc.
Zazyczylam sobie konkretnej lekarki, byle tylko nie trafic na tamta, tego bym chyba nie zniosla. Ta nasza nazywa sie dokladnie tak samo jak slynna polska restauratorka od kuchennych rewolucji i to ona wlasnie wyleczyla wczesniej Fusla. Jesli wiec juz zdecydowalam sie ponownie na klinike, musiala to byc wlasnie ona. Pamietala nas i naszego jamnika.
Przemacala Kire dokladnie, potwierdzila diagnoze, przy czym dowiedzialam sie, ze u suk nie robi sie biopsji, a to dlatego, ze jeden guz moze byc w czesci lagodny, a w czesci zlosliwy. Tak jednoczesnie, wiec biopsja nie jest miarodajna. Badanie guza bedzie przeprowadzone dopiero po wycieciu. A usuniete zostana tylko trzy cycuszki, czyli ostatni, na ktorym jest guz i dwa nastepne. Podobno kolejne nie sa az tak polaczone ukladem krwionosnym, zeby dokonywac usuniecia calej listwy mlecznej. To byloby zbednym obciazeniem dla Kiry. Po operacji zostanie w klinice na noc, z racji zagrozenia krwotokiem, a nastepnego dnia bedzie mozna ja zabrac do domu. Koszt to ok. 500 euro.
Termin mamy na srode, 11 grudnia, czyli za tydzien. Nie wiem, jak ja wytrzymam to napiecie, jak dam sobie rade ze strachem o nia.  A pozniej caly dzien i cala noc bez psa w domu, wizyty na opatrunki, bol, ktory bedzie jej towarzyszyl.
Najgorsze, ze nie bede mogla jej sama odwiezc na operacje, maz bedzie musial pozyczyc auto od corki i sam ja zawiezc, bo ja musze pracowac.
Przy okazji zapytalam o sterylizacje. Lekarka powiedziala, ze aby zapobiec klopotom w postaci raka sutka lub ropomacicza, wskazana jest sterylizacja przed pierwsza cieczka, zanim jeszcze hormony zaczna swoja dzialalnosc, teraz jest po ptokach. Jesli sie upre, ona moze Kire wysterylizowac, ale tak naprawde to nie ma sensu. Teraz juz nie. Zdjela wiec ze mnie brzemie wyrzutow sumienia, ze nie zrobilam tego przed trzema laty, bo sterylizacja wykonana po kilkunastu cieczkach niekoniecznie musialaby uchronic sunie przed rakiem. Hormony i tak zrobily swoje.
Podczas wizyty zostala pobrana krew na morfologie przedoperacyjna, nie musimy wiec znow tam isc przed zabiegiem.
Czeka mnie dobrych 10 dni kluchy w gardle i mokrych slepiow, ja juz tak mam i nic na to nie poradze.

Dzien jednak nie byl tak do konca okropny. Ledwie zdazylismy wrocic z Kira do domu, kiedy zadzwonil dzwonek u drzwi. Nigdy w zyciu nie spodziewalabym sie tej wizyty. Otoz odwiedzila nas sasiadka, ktora swego czasu ratowalam po zaslabnieciu na balkonie. Szczerze mowiac zdazylam juz zapomniec o swoim szlachetnym dzialaniu, tyle czasu uplynelo. Ona dlugi czas przebywala w szpitalach, chorowala. Nawet jej nie poznalam, bo wtedy wygladala inaczej, a na codzien jej nie widuje. Wyobrazcie sobie, ze przyszla specjalnie podziekowac za tamta akcje i przyniosla drobny upominek, pieknie zapakowane pol kilo kawy. Mowe mi odebralo. Chwile u nas pobyla, pogadalismy, a na koniec dalam jej nasz numer telefonu, gdyby potrzebowala kiedys pomocy. Naprawde sie wzruszylam.