Dopada mnie paranoja?

Pytanie retoryczne, bo pewnie juz dawno dopadla, a ja sie tylko ludzilam co do zdrowotnosci mojej psyche. Ale zeby az tak?  Zeby mnie po nocach scigala? To juz za dnia nie wystarczy?
Bylismy z mezem w jakims miescie, a ja mialam wolna stowe do wydania, wiec postanowilismy sie nie ograniczac (jakby ta stowa na to pozwalala!). Maz zglodnial. Trafilismy na cos w rodzaju wesolego miasteczka z wieloma stoiskami z jedzeniem, a jemu zachcialo sie zjesc grzyba. Dziwne to byly grzyby, podobne ksztaltem do kurek czy olszowek, ale mialy na sobie takie geometryczne wzory. Lezaly te grzyby pojedynczo na tackach, gotowe do sprzedazy i konsumpcji. Kupilismy jeden, kosztowal 9 euro, taki drogi! Ale kiedy maz chcial go jesc, on zniknal z tacki!
Moze sama swoja obecnoscia ten grzybek wywolal w nas jakies halucynacje, bo nagle zobaczylam swoja lewa stope przybita gwozdziem do desek podlogi, nie moglam ruszyc jej z miejsca. Pozniej udalo mi sie ja przesunac, wiec dotarlo do mnie, ze to tylko halucynacja, ale mimo to nie moglam zrobic kroku i dopiero maz zniosl mnie z tej drewnianej podlogi. Sam jednak tak dziwnie mowil, jak po wylewie, slowa z trudem mogl wyartykulowac.
Poszlismy dalej i natknelismy sie na cos posredniego miedzy karuzela "fala" a kolejka obwozaca gosci wokol lunaparku. Wsiedlismy, usadowilismy sie na lawce bez zadnych zabezpieczen, a wszystkie miejsca ustawione byly tylem do kierunku jazdy, co przy mojej wrodzonej chorobie lokomocyjnej od razu przyprawilo mnie o mdlosci. Pomknelismy tym czyms w ciemnosc i tylko od czasu do czasu, w przeblyskach swiatla ukazywaly nam sie jakies fragmenty otoczenia. Nie wiedzielismy wiec, dokad tak naprawde zmierzamy. W jednym z przeblyskow dostrzeglismy grupe Arabow ubranych na bialo (jak w Arabii Saudyjskiej) i jeszcze jakichs ludzi wsrod nich. Pomyslalam wtedy, ze to jedna z atrakcji lunaparku, jednoczesnie przelecialo mi przez glowe, ze w tych trudnych czasach islamskiej nawaly na Europe, tego typu "atrakcja" jest raczej nie na miejscu.
Nagle nasza karuzela zatrzymala sie, a jej operator zaczal nas spedzac z siedzen. Pobieglismy w przeciwna strone od tej, gdzie, jak nam sie wydawalo, byli ci Arabowie, byle dalej od nich, bo cos nam mowilo, ze to zamach.

Ja kupilam sobie torebke, a wlasciwie wielka torbe, wiec chcialam moja mala torebke schowac do niej, zeby nie nosic dwoch. Kiedy jednak zajrzalam do tej nowej, znalazlam w niej uzywana pomadke do ust. Powiedzialam wtedy do meza, ze sprzedano mi torbe, ktora ktos juz uzywal, bo zapomnial w niej kosmetykow. Ale oddac jej juz nie moglam, bo musielismy sie spieszyc, uciekac.
Pozniej nagle znalezlismy sie w tramwaju, na przednim pomoscie drugiego wagonu. To byl tramwaj starego typu, jeszcze z zamykanymi na pomost drzwiami. Moj maz siedzial, a ja stalam przed nim. Nagle poczulam, ze ktos na mnie z tylu napiera i jakos od razu wiedzialam, ze ktos robi sztuczny tlok, zeby mnie okrasc. Przesunelam wiec torbe na ramieniu bardziej do przodu, zeby miec ja na oku i w tym samym momencie poczulam, ze ktos z tylu lapie mnie nieobyczajnie za tylek. Odwrocilam sie przez ramie i za soba zobaczylam lubieznie wykrzywiona murzynska gebe. W panice pomyslalam, ze oto wlasnie urzeczywistnia sie najgorszy scenariusz i za chwile zostane zgwalcona przez imigranta. Zaczelam krzyczec...
... i moj wlasny krzyk mnie obudzil!
Lezalam roztrzesiona w ciemnosciach, nie mogac ponownie zasnac. Jakkolwiek smiesznie brzmi to, co wyzej opisalam, mnie do smiechu wcale nie bylo. Balam sie zamknac oczy, bo wszystko wracalo. Teraz juz wiem, jak czuly sie te obmacywane kobiety w Kolonii i innych miastach, jak bezbronne byly, jak bardzo musialy sie bac...