Nie jest najlepiej.

We wtorek mielismy termin do naszej wetki z Kira, zeby zrobic kontrolne pobrani krwi. Tuz przed operacja jej wyniki byly nienajlepsze, miala znacznie podwyzszone wyniki watrobowe i nerkowe, ale wetka kladla je na karb stanu zapalnego w organizmie. Obecne wyniki tez nie sa dobre, a przyplatala sie jeszcze dodatkowo anemia. Na razie Kira dostala z kliniki wysokoproteinowa karme, a kiedy ja zuzyje do konca, znow bedziemy sprawdzac krew.
Jest bardzo slaba, apatyczna i niestety stale chudnie. Jedyny dobry znak, to ze ma apetyt i dobrze trawi. Jesli zas chodzi o sily, to jest katastrofalnie. Czesto, kiedy wraca do domu po wyjsciu jedynie przed dom, bo o dalszych spacerach nie ma nawet mowy, lezy jak bez zycia i ciezko dyszy. Do rzadkosci nalezy, ze sama prowadzi na nieco wieksza rundke spacerowa, my pozostawiamy jej pelna dowolnosc, chodzi gdzie chce i jak dlugo chce.
Kilka dni temu, kiedy wydawala sie nieco silniejsza, poszlam z nia i pozwolilam jej sie prowadzic. Odeszlysmy od domu jakies kilkaset metrow, kiedy zauwazylam, ze zaczyna sie slaniac na nogach, a za chwile polozyla sie w sniegu. Zaraz zadzwonilam po meza, zeby podjechal po nas samochodem, bo nie donioslabym jej sama do domu.
Naprawde nie wiem, jak jeszcze moglabym jej pomoc i co powoduje, ze Kira jest tak strasznie slaba. To ciagnie sie juz od ubieglego roku. Robilismy, jak pamietacie, badania pod katem niedoczynnosci tarczycy, byla przeswietlana, miala usg i niby wszystko jest w porzadku, a pies marnieje w oczach.
Ten rok zaczal sie nie tylko dla mnie zle i boje sie, ze zle sie skonczy, mam jakies takie wewnetrzne obawy, by nie powiedziec przeczucia.
Martwie sie tez bardzo o rodzicow, chcialabym moc byc przy nich blizej, zeby w razie potrzeby pomagac. Niedawno ojciec wywrocil sie na schodach, niosac w obu rekach zakupy i nie mogac sie przytrzymac poreczy. Mocno sie potlukl i przez wiele dni musial siedziec w domu. Mama z kolei ma daleko zaawansowana osteoporoze, a z powodu niedyspozycji ojca, sama musiala wychodzic po zakupy czy do lekarza w te slizgawice. Juz kiedys polamala sie przy upadku. Normalnie chodza we dwojke i jakos wzajemnie sie pilnuja i wspieraja, teraz musi sama, a ojciec w domu od zmyslow odchodzi, czy matka wroci w calosci.Nie bardzo maja kogo poprosic o pomoc (zreszta nie lubia nikogo o nic prosic), sa zdani sami na siebie. A ja tutaj. To tez mi sen odbiera.
Mam jeszcze inne zmartwienia, wcale nie bagatelne, ale nie chce o nich pisac. Staram sie zyc w miare normalnie, ale podswiadomosc nie ustaje w swojej kreciej robocie. Staczam sie sukcesywnie w coraz glebszy i ciemniejszy dol, jeszcze walcze, probuje wypelzac na powierzchnie, ale ziemia osypuje sie spod rak i kolan, a ja spadam coraz nizej.

Kiedy wczoraj napisalam i zaprogramowalam ten post, zadzwonil dzwonek do drzwi i listonosz dostarczyl mi wielgachna koperte. Z tych nerw nie moglam sie doczytac nadawcy, a to, co w koncu czesciowo odcyfrowalam, niespecjalnie mi cokolwiek powiedzialo. No, nie znam czlowieka i jusz!
Zanim dotarlam do zawartosci, musialam przejsc prawdziwy tor przeszkod z tasm samoprzylepnych, kartonikow i innych takich zabezpieczen, chroniacych wprawdzie ona zawartosc, ale szargajacych moje i tak zszargane nerwy. A kiedy zobaczylam, zaraz mi sie rozjasnilo w glowie, kto zacz ten nadawca.  Nie, zebym wczesniej nie wiedziala, w koncu sama wysylalam custam na ten adres, ale na tyle nie spodziewalam sie tej przesylki i to akurat od tej osoby, ze zupelnie nie skojarzylam. No, ale mowilam, ze bije mi od zmartwien na dekiel, wiec jestem usprawiedliwiona.
Nie bede Was dluzej trzymac w niepewnosci. Przesylka byla od Hany, Najwyzszej-Prezes-Kury-Z-Pastelowego-Kurnika, artystki pastelowej, o ktorej pracach marzylam juz od dawna, ale ani nie smialam sie o nie przymilac, ani nie zasluzylam sobie na nie wczesniej w roznych konkursach. Hana specjalizuje sie glownie w martwych naturach, maluje gruszki, cebulki, sliweczki i takie tam. To jednak, co ja dostalam, przeszlo najsmielsze moje wyobrazenia, nie tylko o talencie Hany, ale i o tym, czymze sobie na takie cudo zasluzylam. No po prostu nie znajduje adekwatnych slow na wlasny zachwyt, wdziecznosc i wszystko. No to sie wzielam i rozbeczalam z tego wszystkiego, bo ten obraz dotarl jak na zamowienie, koordynacja czasowa mojego postu i nadejscia przesylki to jakas metafizyka czy inne sily wyzsze. Co powiecie na to:

- Fajne, nie? To ja, gdyby ktos nie zauwazyl.

- Spojrzcie tylko, jakie uderzajace podobienstwo! Jestem slawna na swiecie i portrety mi malujo.

Ja nie wiem, co powiedziec... naprawde...
Hanus... ♥ Cala nasza rodzina Cie ajlawju tak mocno, ze nie wiem.