No, poszlam, ale po co?

Przed kryzysem mialam przygotowane jeszcze dwa posty, ale tak mnie trafilo, ze o nich zapomnialam. Zamieszcze je w kolejnych dniach, bo co maja sie zmarnowac. Na pisanie nowych nie mam na razie sily ani natchnienia. Zapraszam zatem do czytania.
W niedziele (6.03.) chwilowo przestalo padac, ale o sloncu mozna bylo tylko pomarzyc. Mimo to zdecydowalam sie na krotki spacer wokol jeziorka, bo rower byl dla mnie zbyt ryzykowny, w kazdej chwili moglo zaczac znowu padac. Ciemnoszare chmurska wisialy nisko nad ziemia, bylo zimno, wietrznie i bardzo nieprzyjemnie.

Jednak mozna bylo zauwazyc pierwsze zwiastuny wiosny, jeszcze niesmiale, malenkie, ale jednak.

Ptactwo zauwazalnie zaczyna sie laczyc w pary, jeszcze nie wszystkie, ale znaczna wiekszosc. Samce niesmialo zaczynaja tance godowe, niby od niechcenia, bo czasu jest jeszcze sporo.

Stary cap abondz, ktory tak zawziecie w ubieglym roku chronil swoja rodzine przed calym zlem tego swiata, teraz jeszcze pozwala zblizac sie do wody psom. Ale juz niedlugo, dopoki nie wykluja sie mlode, wtedy bedzie dla wszystkich niebezpieczny.

Gasior, ktory znalazl juz partnerke, wykonuje przed nia tance godowe, inny wypatruje kandydatki na zone z dogodnej miejscowki na przewroconym pniu.
Szkodnicze kormorany maja sie coraz lepiej nad Kiessee, rozmnazaja sie jak przyslowiowe kroliki, okupuja wysepke, a rosnace na niej drzewa biela guanem. Klusuja tez w jeziorze, gdzie jest coraz mniej ryb. Tu sa jednak pod ochrona, wiec nikt im nic nie zrobi.

Kosy i kosiarki uwijaja sie wszedzie, spiewajac pieknie swoje milosne piesni, wabiac samiczki i wybierajac sposrod wielu kandydatek te najpiekniejsza.

Pelno tez innej wodnej i nadwodnej drobnicy, kaczek (w tym nasza stara znajoma bialaska), lysek i kurek wodnych. Nawet malenki rudzik zechcial mi chwileczke zapozowac, tak akurat na jedno zdjecie, bo szybko umknal, majac zapewne wazniejsze sprawy do zalatwienia.

Czapli natomiast w ogole nie bylo, troche to dziwne, bo i one gniazduja na drzewach znajdujacych sie na wyspie, wiec teoretycznie powinny juz krecic sie wokol poszukiwan partnerow i wybierania optymalnej miejscowki na galeziach, celem zakladania rodziny.
Na wrony, golebie, wroble i blizej niesprecyzowane inne fruwajace drobiazgi nie zwracalam wiekszej uwagi, a juz na pewno nie mialam ochoty ich focic.
Niby ruch w interesie, niby paczki (ponczki) gotowe do wypuszczania listkow, ale jednak ponura atmosfera, ziab przenikajacy do szpiku kosci, wiec w sumie spacer nieudany, ale co najmniej zazylam ruchu, nawdychalam sie swiezego powietrza i potrenowalam focenie. Tyle mojego.