Szybka sciezka onkologiczna.

Ostatnio zyje rakiem. Nie, zeby mnie osobiscie zaatakowal (choc przeciez glowy nie dam, bo kto to wie, co we mnie siedzi), ale cos za czesto wystepuje on w moim najblizszym otoczeniu, w tym u mojego ojca, jak juz wiecie. Dotad jednak chorowali lub nadal choruja moi niemieccy znajomi i dopiero choroba ojca uswiadomila mi roznice w terapiach tu i tam.
Nie wiem, jak mam dziekowac opatrznosci, ze na czas zeslala polskiej sluzbie zdrowia ten pakiet onkologiczny. Gdyby nie on, ojciec pewnie utknalby na etapie diagnostyki i dotad czekal na terminy badan, az zdazylby umrzec. Choc oczywiscie wszystko mogloby potrwac jeszcze krocej, bo w przypadku nowotworu czas przeciez nagli, nie ma co narzekac, bo jak na polskie warunki czas od pierwszej wizyty z niepokojacymi objawami u lekarza rodzinnego do pelnej diagnozy trwal niecale dwa miesiace. Jak dowiedzialam sie poniewczasie, mogl byc skrocony, gdyby ojciec zgodzil sie na polozenie do szpitala, gdzie zrobionoby te wszystkie badania w znacznie krotszym czasie na miejscu. Proponowano mu takie wyjscie, ale odmowil, a nam sie nie przyznal, dopiero duzo pozniej o nim powiedzial, kiedy bylo juz po badaniach. Nie chcial zostawiac mamy samej w domu na ten tydzien.
No, rece opadaja! Gorzej niz z dzieckiem!
Zadalam mu tylko pytanie, czy nie zastanowil sie, co bedzie z mama, kiedy teraz beda go chcieli umiescic w szpitalu na dluzej niz tydzien? Przeciez tak czy tak ktos z nas przyjechalby zaopiekowac sie mama. Na miejscu jest tez kilka osob, ktore wyrazily gotowosc pomocy. No nie byloby to zamieszkanie z mama i pilnowanie jej 24 godziny na dobe, ale jakies drobne prace pomocnicze z doskoku. Zreszta okazuje sie, ze mama swietnie sobie sama radzi, przycisnieta potrzeba.
Do tej pory wszedzie chodzili we dwojke. Kiedy wiec ojciec przestal sie nagle pokazywac, zewszad padaly pytania, co sie dzieje. Pytaja sasiedzi, pytaja panie na rynku, w kiosku i na poczcie. Kuzyn wozi ojca na wszystkie badania swoim autem, bo do prowadzenia wlasnego ojciec jest za slaby.
To mnie nieco uspokaja, choc oczywiscie wolalabym byc na miejscu.
Mam jedno malenkie zastrzezenie. Wszyscy czekalismy jak na zmilowanie na 21 kwietnia, bo tego dnia onkolog mial postawic diagnoze i zaordynowac dalsze leczenie. Diagnoze mamy, ale o leczeniu na razie cisza, bo musi zwolac konsylium. Po co wiec fatygowal ojca do siebie, skoro jeszcze nie mial mu do zaoferowania dalszych krokow. Dla silnego czlowieka nie byloby problemu, jednak dla ojca kazde wyjscie z domu wiaze sie z ogromnym wysilkiem, bo w ostatnim czasie bardzo schudl i opadl z sil. Mogl sobie lekarz darowac te wizyte i wezwac pacjenta dopiero, gdyby mial cos konkretnego do zaoferowania.
No coz, diagnoza nie jest w najmniejszym stopniu pocieszajaca. Jest nowotwor tzw. niedrobnokomorkowy, co z jednej strony jest wiadomoscia pozytywna, bo niespieszno mu do przerzutow, ale jest on odporny na chemioterapie i raczej leczy sie go operacyjnie. Problem z operacjami jest nie tylko w wieku ojca i jego ogolnym oslabieniu, ale w tym rowniez, ze guzy sa dwa. Jeden latwiej byloby usunac. Nadal wiec nie wiemy, co dalej z tym fantem i pilnujemy telefonow w oczekiwaniu na sygnal z onkologii.