Ocean zycia.

Wplywasz na ocean zycia gigantycznym Titanikiem,

pelen wiary i nadziei, w sercu jestes wojownikiem.

Ster bys chwycil w obie dlonie, okret w bezkres poprowadzil,

ale brak ci doswiadczenia, choc pozornej morza gladzi

nie zakloca zadna faldka, nawet zefir we snie ucichl,

udajemy sie w swa droge pelni marzen, niezepsuci.

Zeglujemy tak latami, wciaz zbierajac doswiadczenia,

uczymy sie sztuki zycia, wodzeni na pokuszenia.

Sil fizycznych nabieramy, nasz intelekt sie rozwija, 

prawie niezauwazalnie zycie nasze wolno mija.

Wciaz wykrusza sie zaloga, inny ktos przejmuje stery,

okret z nami sie starzeje, slychac w nim zlowieszcze szmery,

nie steruje sie nim lekko, na zwrotnosci mu ubywa,

przez nieszczelne drobne szpary do ladowni woda wplywa.

Wciaz mniej ludzi na pokladzie, bardziej pusto dookola,

statek tonie, lęk i zgroza, nikt o pomoc nie zawola.

Garsc rozbitkow na szalupie, obok ucztuja rekiny,

czas odplynac z tego miejsca, udac sie ku lądom sinym.
Pasazerow wciaz ubywa, slonce parzy promieniami
i na srodku oceanu zostajemy w lodzi sami...
Pora odejsc z tego swiata, innym oddac miejsce swoje,
Czarnej Pani podac reke, pojsc jej sladem ze spokojem.