Swiatelko do nieba.

Dzisiaj sa juz dorosli, wlasne dzieci maja,

przezyli, bo w czas przy nich zjawila sie wrozka

w czerwonych okularach, na nic nie czekajac,

sprawila, ze nie zmarli, a powstali z lozka.

Byla glosna, chrypiala, wszystkich zagrzewajac,

by w czarach pomagali, dzielac sie groszami

i w styczniowe niedziele,  wraz z orkiestra grajac,

sluzbe zdrowia wspierali drobnymi datkami.

Wrozka Jurek porywa coraz wieksze tlumy,

szpitale wyposaza w coraz lepsze sprzety,

lud portfele otwiera, plynie ofiar strumyk,

wszyscy przednio sie bawia, wzruszaja momenty,

gdy wiekszy datek wpadnie lub gdy ktos, kto nie ma,

wlasna praca pomaga lub na licytacje

wystawi swoja tworczosc. Jurek wrzeszczy SIEMA!

i prosi dobrych ludzi o wieksze dotacje.

Z roku na rok Orkiestra zbiera coraz wiecej,

dzieki niej wielu dzieciom przezyc bylo dane,

Orkiestry szczytne cele sa warte poswiecen,

a jej organizacje coraz bardziej zgrane.

Niech swiatlo bije w niebo kolejne stulecia,

niech nikt sie nie zniecheca innych intrygami,

oni w koncu zalegna na  historii smieciach, 

a my ratujmy dzieci swoimi czynami.

Robmy swoje w to swieto, na pohybel draniom!

Radujmy sie, spiewajmy, pomagajmy z pasja,

niech swiat sie zaczerwieni od serduszek znamion,

 dbajmy o to, by nigdy swiatelko nie zgaslo.