Przemarzlam do cna.

Ponowny atak zimy i to od razu na calego. Przez caly piatek siumpil z nieba deszcz ze sniegiem, wieczorem zas chwycil silny mroz, wiec juz czulam, ze w nocy i w sobote  rano bedzie sie dzialo i niewiele sie pomylilam. W sobote internet pelen byl ostrzezen przed gololedzia i hiobowych wiesci o wypadkach i zablokowanych drogach, a nawet autostradach, choc sluzby pracowaly w pocie czola przez cala noc. Nasza uliczka jest straszliwie oblodzona, bo ma fofnasta kategorie odsniezania i odlodzania. Chodniki niby posypane, ale tez jest slisko, wiec idac z Toya na spacer, modlilam sie, zeby mnie nie pociagnela, a szlam na sztywnych nogach i staralam sie isc brzegiem trawnika. Temperatura wcale nie byla tak drastycznie niska, ale przez dosyc silny wiatr odczuwalna byla jak co najmniej -20°. Szczegolnie w polu, gdzie poszlam wybiegac psa. Drzewa baziowe juz bardzo wiosenne i mam tylko nadzieje, ze ten mroz im nie zaszkodzi.

Sniegu wcale tak duzo nie napadalo, jak widac na zalaczonych zdjeciach, szkoda wlasciwie, bo przynajmniej ladnie by wygladalo.

Toyce mroz i wiatr zdawal sie zupelnie nie przeszkadzac, latala sobie, podjadajac snieg, az jej uszy ino furczaly.

Przy zbiorniku musialam ja powstrzymywac, bo gotowa byla wlazic do tej lodowatej wody. Na placu budowy nowego centrum logistycznego praca wre. Powbijano juz w ziemie cala mase betonowych wspornikow dla nowej hali, ktore wygladaja troche jak las.

Podczas spaceru natknelam sie na pokazne stadko bialo-czarnych sporych ptakow, ktore wydawaly dziwne odglosy. Przysiadaly albo na polu, albo w miejscach, gdzie byla woda. Na ile moglam, przy ich ruchliwosci i plochosci, na tyle je pofotografowalam, zeby po przyjsciu do domu zapytac wujka gugla, co to za cudaki. Widzialam te ptaki po raz pierwszy w zyciu.

Wyszlo mi, ze ani chybi, byly to czajki. Na pierwszym zdjeciu, wprawdzie niezbyt wyraznie, ale widac charakterystyczny czubek, ktory w locie gdzies sie chowa. Toya byla nimi zafascynowana, wciaz usilowala je dopasc, zreszta pozniej w parku tez polowala na golebie i wrony. Trzeba bedzie od pierwszego kwietnia wciaz ja trzymac na smyczy, chocby tej 20-metrowej, bo jej instynkt mysliwski jest nie do opanowania. Z Kira nie bylo takich problemow, nigdy nie ganiala ptakow albo malych zwierzatek.
Wracalysmy przez nasz parczek i, jak zwykle, Toyka nie mogla sobie odmowic skokow przez plotki, co udalo mi sie uchwycic na zdjeciach. Dla niej zaden plot nie jest przeszkoda. Zobaczcie, ile ma jeszcze zapasu pod soba.

Do domu dotarlam z tak zgrabialymi rekami, mimo rekawiczek, ze trudno mi bylo drzwi otworzyc. Niewiele przeszlysmy, bo tylko 4,5 kilometra, ale zmarzlam duzo bardziej niz podczas wczesniejszych znacznie wiekszych, ale bezwietrznych, mrozow.