Alleluja i do... tylu.

Alleluja i do... tylu, az sie wzbije tuman pylu,

wrocic szybko w sen zimowy do swej gawry.

Zamiast wiosny snieg na dworze, szlag czlowieka trafic moze

i najchetniej skrylby sie do jakiejs lawry,

 w celi, ktora okien nie ma, bo na zewnatrz jedna sciema:

pierwszy kwietnia, a tu snieg od rana wali.

Komu snieg potrzebny wiosna? Niech juz lepiej kwiaty rosna,

 a snieg w gorach, prosze bardzo, dla gorali.

 Slonca zero, bloto wszedzie. Czy tak juz do lata bedzie?

Zyc sie nie chce, a wychodzic tym niechetniej.

Nie ma jak kalorii spalic. Tylko glowa w sciane walic,

 gdy z godziny na godzine coraz smetniej.

 Chandra kryje mnie calunem, w takie swieta latwo cpunem

zostac albo innym jakims moczymorda,

bo coz robic w takim spleenie, zwisly nastroj nie przeminie,

chyba ze go znieczulimy dzinem Gordon.

Ile mozna spac i drzemac? W telewizji tez nic nie ma, 

religijnie, zmartwychwstanczo i nudnawo.

Ksiazki czytac pozostaje, mozna sie slodyczy najesc,

trza intelekt poratowac piata kawa.

Na te swieta wielkanocne trzeba nerwy dzierzyc mocne,

wszystko wkurza i zupelnie nic nie neci.

Dzis nie pojde na ognisko, choc rozpala je dosc blisko,

lecz zostane, no bo zmoknac nie mam checi.

Gdzie forsycje, gdzie zonkile, gdzie ptaszecych odglos kwilen, 

nawet paczkow na galeziach  nie widziano.

Zima wiosny nie chce wpuscic, mocno trzyma sie, a jusci,

choc o wiosnie jeszcze w lutym cos bakano.

Mam pomysla! Wierszyk stworze i polepszy sie na dworze,

moze wiosna wnet uslyszy moje zale

i zakwitnie jakis hiacynt, kiedy pojde juz do pracy,

lecz, jak mowia, lepiej pozno, nizli wcale.

Ubiegloroczne ognisko wielkanocne.