Toya ma wielka traume.

Nie wiem kto i jaka krzywde zrobil wczesniej naszej Toyce, ale niech go pieklo pochlonie na wieki. Na pewno byla bita, przypuszczam ze kapciem. Kiedys, juz dosc dawno temu, dostala takiego hyzia, ze skakala z kanapy na kanape, szczekala i za zadne skarby nie dawala sie uspokoic. Zdjelam klapka z nogi, zeby nim pogrozic, a ona... umilkla natychmiast i z podwinietym ogonem uciekla na swoje poslanie. Teraz mam przynajmniej sposob, zeby ja uspokoic, choc to oczywiscie glupie przypominac jej o zlych zdarzeniach z przeszlosci. Jednak jezeli widok buta w dloni tak bardzo ja straszy, wniosek nasuwa sie jednoznaczny: byla bita butami.
Jak wiecie, Toyka to bardzo wysportowany pies, niezmordowanie biega, przeskakuje przez dosc wysokie przeszkody, kocha bawic sie z innymi psami, spacerowac, aportowac. Myslalam wiec, jaka jej uczynie frajde, kiedy zaczniemy chodzic razem na psie kapielisko. Wyobrazalam sobie, z jakim zapalem bedzie skakac do wody po patyki czy pileczki i jak chetnie przyniesie je z powrotem, zeby znow jej rzucac. I znow, i jeszcze. Jak Kira kiedys, dla niej woda byla prawdziwym zywiolem i najchetniej by z niej nie wychodzila. Placzek juz mniej, ale tez plywal.
Tymczasem Toya wchodzi do wody tak po kolanka, no czasem od swieta zamoczy brzuszek i koniec, dalej nie wejdzie, chocby nie wiem co. Patyczki odplywaja spokojnie do morza, ona tylko patrzy tesknie za nimi i ani sie ruszy krok dalej do wody. Patrzy na harce swoich psich kumpli, ktorzy wciaz od nowa przynosza na brzeg swoje pileczki czy patyczki i skacza do wody z rozbiegu, kiedy je im sie ponownie wrzuca do rzeczki. Ona nie. Nie ma strachu przed woda jako taka, ale przed plywaniem odczuwa strach paniczny.
Pomyslelismy, ze jesli ktores z nas wejdzie do glebszej wody, ona pojdzie naszym sladem, wiec w sobote podjechalismy nad wyrobiskowe jeziorko do Rosdorfu. Woda byla czysciutka i pieknie sie blekitnila, choc "plaza" pozostawiala wiele do zyczenia, pelno kamykow i zwiru. Przy czym w calym jeziorku jest kategoryczny zakaz kapieli, bo jest ono dosc zdradliwe. Zwirownia nadal pracuje, a skutek tego taki, ze 1-1,5 metra od brzegu zaczyna sie nagla glebia, a woda jest o kilka stopni zimniejsza. Juz niejeden stracil zycie w tym jeziorku, ale ludziska dalej ryzykuja.
Moj slubny z gatunku tych nadwrazliwych, nie chcial sie zamoczyc, a ja nie wzielam kostiumu kapielowego. Burek stal wiec sobie na brzegu i ani myslal wejsc dalej.

Za to ja pomyslalam, ze w niedziele pojedziemy nad inne jeziorko, gdzie nie ma zakazu kapieli, ja zas wezme kostium i sprawdze Burka na okolicznosc wspolnej kapieli. To drugie jeziorko jest zalewowe, kawalek dalej jest tama spietrzajaca wode, nie ma wiec takich glebin, jest pomost i wydzielone bojami kapielisko, a plaza jest trawiasta. Niestety, sa jeszcze jego stali mieszkancy: gesi, kaczki i labedzie, a co za tym idzie, wszystko wokol jest dokladnie osrane. Dodatkowo glony wodne obficie zakwitly i woda bardziej przypominala zupe niz wode do kapieli.
Toyka oczywiscie chetnie wlazla do wody i nawet przeszla za mna kilka krokow, ale kiedy woda siegnela jej szyi, zrobila nagly zwrot do brzegu. Mialam ja na szczescie na smyczy, wiec podtrzymalam ja pod brzuszkiem i wyprowadzilam (wynioslam) na glebsza troche wode (dla mnie do pepka, ale ona juz nie miala dna pod lapkami). Jeszcze w zyciu nie widzialam psa bardziej rozpaczliwie walczacego o przetrwanie, ona nie plynela jak kazdy inny pies, ona trzepala lapkami wode, ze bryzgalo wokol. No niby doplynela do brzegu, asekurowana przez caly czas przeze mnie, ale w tym samym momencie juz wiedzialam, ze Toya nigdy nie bedzie plywac dobrowolnie. Ona smiertelnie boi sie glebszej wody. Piszczala, a pozniej dlugo trzesla sie na brzegu. Nigdy wiecej nie wprowadze jej do glebszej wody, bedzie wchodzila sama, kiedy zechce i jak daleko zechce. Podejrzewam, ze albo ktos ja sila do wody wrzucil, albo wrecz probowal utopic.
Nasze jamniki tez nie przepadaly za plywaniem, ale wyniesione na glebsza wode, spokojnie doplywaly do brzegu. Toya natomiast zachowywala sie, jakby sie topila i bezladnie walila lapkami o powierzchnie, zeby nie pojsc na dno.

Niedlugo tam zabawilismy, bo choc slonce przyswiecalo zza nieco mgielnych chmurek, siedzenie na tej zasranej patelni nie nalezalo do przyjemnosci. Spakowalismy wiec majdan, zrobilismy jeszcze rundke wokol jeziorka i wrocilismy do domu. Chyba w sama pore, bo pozniej slonce calkiem zniknelo za chmurami i rozpetala sie dlugo wyczekiwana burza.