Byc idealem?

Tak se niedawno dyskutowalim z Akularem pod jej postem (KLIK) o braku samoakceptacji przez jej nowa kolezanke z pracy. Oraz dostalam sluzbowe polecenie cos z tego ukrecic. No to ukrecam, bo mnie wystarczy raz powiedziec, a ze jestem istota posluszna i ugodowa (buhahahaha!), to pisze.
Na tematy idealow i samoakceptacji wylano juz morze atramentu, wiec pewnie i ja nic nowego ani odkrywczego nie wymysle. Pewnie, ze chcialabym byc idealna, bo ktoz by nie chcial? Zupelnie nie przemawiaja do mnie zapewnienia tlustych wielorybow, ze czuja sie ze swoja tlustoscia tak dobrze, ze ani mysla chudnac, a wprost przeciwnie. No nie wiem, jak mozna mowic o szczesciu nie mogac sie normalnie poruszac, pocac sie nadmiernie i leczac odparzenia, majac otluszczona watrobe, poczatki cukrzycy i zniszczone od ciezaru stawy. Tak, tak, wiem, zaraz zostanie mi wytkniete, ze sa choroby i takie tam. Tyle, ze tych naprawde chorych jest wsrod nich ulamek procenta, reszta je po prostu za duzo, a pozniej dorabia sobie wlasna filozofie do wygladu. Bo w gruncie rzeczy 99% z nich cierpi przez swoja otylosc, jest wysmiewana, a zeby sie pocieszyc, idzie na ciastko i frytki. Skad ja to wiem? Bo mam podobnie, choc w znacznie mniejszym stopniu i na szczescie dla mnie ten moj hamulec czasem jeszcze dziala, bo gdybym tak sobie calkiem pofolgowala, juz wazylabym z 200 kilo. Mam nadwage, nie taka znow tragiczna, ale mam i jest mi zle z tym. Nie bede sama sie pocieszac rozglaszajac wszem i wobec, ze akceptuje swoj wyglad i strasznie sie ciesze, ze wlasnie taka jestem. W moim wieku latwiej jest przytyc niz schudnac, bo metabolizm pracuje na znacznie bardziej zwolnionych obrotach i musialabym sie glodzic, zeby wygladac tak, by byc zadowolona, a tego mi sie nie chce. No i kolo sie zamyka. Bledne kolo.
O ile bowiem niewiele ruszaja mnie moje siwe wlosy, zmarszczki na gebie, przebarwienia na coraz mniej elastycznej skorze - to jest po prostu proces nie do zatrzymania, o tyle mocno przeszkadza mi sylwetka. Choc z drugiej strony lekka nadwaga "prasuje" zmarszczki, nieprawdaz, i pewnie gdybym byla chuda, bylyby one znacznie glebsze. Nie akceptuje wiec, ale z rezygnacja godze sie, bo jakby nie mam innego wyjscia.
Nikt mi jednak nie wmowi, ze mlode osoby, ktore doprowadzily sie do otylosci, sa chore i nie sa w stanie zmienic wlasnego zycia, by wygladac inaczej, zdrowo po prostu. Ja przez cale zycie musialam bardzo uwazac na to, co i ile zjadam, bo gdybym tylko sobie pofolgowala, mialabym niezly problem. Trzy ciaze nie daly mi rady, po kazdej wracalam do normalnej wagi, ale tez nigdy nie jadlam chipsow, fastfoodow, choc nie powiem, zeby mi nie smakowaly. Nie po to maja w sobie tony chemicznych ulepszaczy smakowych, zeby mialy byc niedobre. Nie pijalam coli, sokow, nie slodzilam kawy czy herbaty, ale moim przeklenstwem sa slodycze, ktore wprawdzie staram sie ograniczac, ale zrezygnowac z nich nie umiem, nie moge i nie chce. Za bardzo lubie, a poza tym one skutecznie mnie "pocieszaja" w zlych chwilach.
No i tak to sie toczy. Jakies diety, efekty jojo, nastepne diety, frustracje kiedy waga drga do gory, euforie kiedy drga do dolu. I tak przez cale zycie.
Aaa, nie probujcie mi wmawiac, ze na podstawie zdjecia wcale grubo nie wygladam, ze bywa gorzej, ze przesadzam i takie tam. Moja subiektywna ocena jest jaka jest i nic tego nie zmieni.