Chodzenie po prosbie.

Jak tak dalej pojdzie, to bedziemy ze Star co rusz wzajemnie sie natychac tematami do postow. Nawet nie wrzucam linkow, bo blog Star jest zamkniety na klodke i tylko dla wybrancow, wiec kto go czyta, ten wie, a kto nie czyta, to i tak nie bedzie mogl wejsc, wiec linkowanie mija sie z celem. Krotko chodzi o brak zahamowan przed zapukaniem do calkiem obcych drzwi i poproszenie o jakas grzecznosc, skorzystania z toalety lub poproszenia o jedzenie. I tu przypomniala mi sie akcja sprzed lat, kiedy to zmuszeni bylismy do chodzenia po prosbie.
Byl rok 1990, lipiec bodaj a moze juz sierpien, a my jechalismy do Polski pokazac nasze nowe dziecko urodzone w maju tegoz roku, a wiec liczace sobie jakies dwa miesiace, moze trzy, juz tak dokladnie nie pamietam, w kazdym razie byla bardzo malenka. Owsik mial wtedy ze trzy latka, Najstarsza cos ze 7. Samochod zaladowany po sufit, na tylnym siedzeniu same dzieciece foteliki albo lupinki dla niemowlat, Owsik dodatkowo wyposazony w Kotztüte (torebke foliowa do wymiotowania), bo nie bylo jazdy, zeby nie rzygala. Zreszta tak samo jak ja w jej wieku. Dodatkowo bagaznik pelen jakichs gownien z Aldika na prezenty, tanich rajstop, mydelek, plynow do kapieli i innych takich, ktore jeszcze wtedy rodzine i znajomych cieszyly.
Wyprawa miala miejsce jak zwykle w nocy, zeby pasazerki z tylu jak najwiecej czasu spedzily na spaniu, a nie na marudzeniu, kiedy dojedziemy i takie tam, rodzice znajo. Przypominam, ze przed soba mieliemy przekraczanie dwoch granic, z odpowiednio dlugim czekaniem na kazdej, a potem zwykla szosa, miedzy innymi przez srodek miasta Poznania, bo nie bylo ani obwodnic, ani zadnych autostrad, nawet w planie. Czyli wyprawa jak na ksiezyc. Trzeba wiec bylo zadbac o aprowizacje. Dla nas i Najstarszej byly kanapki, Owsik mial zakaz jedzenia, napakowany byl jakimis aviomarinami, a dla Najmlodszej byla butelka, bo pokarmu niestety nie mialam. Zrobilam kardynalny blad, bo zamiast cieplej wody w termosie i odmierzonej porcji proszku mlecznego w butelce, przygotowalam gotowa do spozycia mieszanke. Na szczescie Najmlodsza przesypiala juz prawie cala noc, wiec nie trzeba bylo karmic jej po drodze, za to rano, kiedy sie obudzila, zaczela glosno domagac sie jedzenia. Zatrzymalismy sie wiec w jakims lasku celem nakarmienia rozwrzeszczanego niemowlaka. Bylo tak ok. 5.00 rano. Powysiadalismy rozprostowac nogi, napic sie kawy i czegostam dla dzieci, a ja wyjelam gotowa mieszanke, zeby zatkac wrzeszczaca paszcze. Kiedy jednak otworzylam butelke, zeby przelozyc smoczek, siknal z niej w niebo strumien zwarzonego mleka o zapachu wymiocin. No i klops na wiankach! Dziecko wrzeszczy glodne, do Lodzi mamy jeszcze jakies 100 km, czyli jazdy na co najmniej 2 godziny, a dzieciak az sie zanosi. Co z tego, ze mialam proszek mleczny, skoro nie mialam przegotowanej wody ani mozliwosci jej przygotowania.
Najblizszym miasteczkiem byl Turek i tam postanowilismy poprosic kogos o pomoc. Zatrzymalismy sie przy pierwszej z brzegu chacie i, stojac grzecznie przed furtka, bo obejscia pilnowal rozjazgotamy Azorek, czekalismy az ktos sie zlituje i otworzy. Wyszla w koncu do nas gospodyni i kiedy uslyszala, czego nam potrzeba, natychmiast zaprosila nas do domu i biegiem nie tylko gotowala wode, ale tez ja dla nas studzila. Wszystkim starszym zrobila herbate i nawet chciala robic sniadanie, ale mielismy przeciez wlasne kanapki. W koncu zatkalismy wrzeszczaca od godziny paszcze Najmlodszej i nastala bloga cisza. Co za ulga! Maz naznosil jej z bagaznika cale narecza tych prezentow. Najpierw nie chciala w ogole nic przyjac, ale widac bylo, ze sie ucieszyla. W Polsce byl wtedy jeszcze lekki kryzys, a takie Aldikowe bzdurki chodzily za zagraniczne dobra, wiec obdarowni naprawde sie z nich cieszyli. My nie moglismy sie dosyc nadziekowac za serdecznosc i bezinteresownosc tej kobiety, ktora ugoscila nas, obcych w koncu ludzi, po krolewsku.
Pokrzepieni goraca herbata, ze spiacym spokojnie najedzonym dzieckiem, udalismy sie w dalsza droge.