Zmagania z ostrym dyzurem cz.2

No coz, poprzednimi razy w poczekalni zawsze kotlowal sie tlum ludzi, teraz stala calkiem pusta. Jak sie pozniej okazalo, pusta byla jedynie dlatego, ze oddzial sor przeniesli w inne miejsce.
W Niemczech jest tak w szpitalach, ze nigdy nie wiadomo, z kim wlasnie rozmawiasz, lekarze, ordynatorzy, pielegniarki/pielegniarze, sily pomocnicze - wszyscy chodza jednakowo ubrani, czasem maja plakietki z nazwiskiem i funkcja, czasem nie. To nie tak jak w Polsce, gdzie jasnie pan likorz ma stetoskop wiszacy do jaj,  pielegniarka czepek, a salowa brudniejszy fartuch. No i po minach widac od razu, kto jest kto, im mina bardziej odpychajaca, a zachowanie bardziej aroganckie, tym wyzsze stanowisko. A tu nie. Patrzysz, facet z dziarami i kolczykami w uszach i nosie, a to lekarz. Nobliwy pan w zlotych okularach okazal sie salowym, lekarka wygladala na pielegniarke i o malo nie polecialam jej siostro. Dobrze, ze sie chociaz przedstawiaja, bo po wygladzie nie rozpoznasz.
Jakis wiec ktos (mam podejrzenie, ze pielegniarz) przyjal mnie, pobral krew (drugi raz w ciagu dnia wypompowal ze mnie kilka strzykawek) i podlaczyl pod ekg. Podsluchalam niestety, jak rozmawiajac z kims na korytarzu, wymienil 6-7 

godzin czekania, zagadnelam go, a on to potwierdzil. W tym samym momencie juz chcialam stamtad wyrwac i chocby piechota isc z powrotem do domu. Ale slowo sie rzeklo, zostalam, choc niechetnie.
A tu same wypasy i luksusy! Zapakowano mnie na jezdzace lozko, byla podusia, swieza posciel i jeszcze spytali, czy kordelkie dac. No dac, bo klimatyzacja dobrze dzialala. Po tych wszystkich czynnosciach wstepnych zawieziono mnie jak krolowom jakom na wlasciwy sor, chwilke pobylam na korytarzu, a zaraz potem wwieziono mnie do pokoju, gdzie za parawanami bylo jeszcze dwoje innych pacjentow. No pelen wypas! Pomyslalam sobie, ze w takich warunkach to ja moge czekac nawet na Godota. Podlaczono 

mnie pod  takie stale ekg, cisnienie tez mierzylo sie na biezaco, no zyc nie umierac. Czekanie uprzyjemnialo mi czatowanie na fejsuniu z kolezankami, wiec nie bylo tak zle. Tyle tylko, ze godziny uplywaly i zupelnie nic sie nie dzialo. Postanowilam sie zdrzemnac. Niestety, wciaz i wciaz cos sie dzialo, jak nie pipaly urzadzenia, to znow ktos gdzies krzyczal albo jeczal, pozniej dowieziono jakiegos goscia pod wplywem, wiec uprzyjemnial nam czas spiewami. Swiatla rteciowek bily po oczach, no rejwach jak w czsie najazdu policji na burdel w godzinie szczytu. Jako ze sama bylam podlaczona do tych kabli, poprosilam kogos z personelu o przyniesienie wody. Z babelkami czy bez? Oczywiscie z babelkami! Przyniosl bez i pilo sie to jak kranowke. No ale ok, nie marudze. Zachcialo mi sie, wiec Schwester odlaczyla mnie i pozwolila sie wysikac. Drugi raz juz sama sie odlaczylam, bo co bede kogos prosic, skoro umiem. Moja linia zycia na monitorze

zrobila sie plaska i jesli myslicie, ze ktokolwiek sie tym zainteresowal, to jestescie w mylnym bledzie, a monitor wyl, ze umarlego w grobie by obudzil. Wrocilam, podlaczylam sie z powrotem i pies z kulawa noga nie zapytal, co jest. Pozniej cos zaczelo szwankowac z tym mierzeniem cisnienia, urzadzenie pipalo wnieboglosy, na monitorze wyswietlaly sie jakies techniczne zaklocenia, a tu znikad pomocy. W koncu jakas przyszla, cos poprawila i poszla. Za chwile mankiet sie napompowal i tak zostal. Czuje, jak reka mi pulsuje, boli, a ta cholera ani mysli mierzyc, tylko tkwi sobie w stanie napompowanym, a ja mam wrazenie, ze za chwile moja konczyna nadawac sie bedzie do amputacji. Znow nikt nie przyszedl, a ja sobie ten mankiet zerwalam w pis...du! Wreszcie mialam juz tak dosyc, ze spytalam pielegniarke, po co oni mnie tu jeszcze trzymaja, skoro korytarz jest pelen lozek i chorych bardziej potrzebujacych. Obiecala podeslac lekarke, a ta nawet dosc szybko przyszla i stwierdzila, ze wlasciwie to ja sie juz nadaje do domu. Powiedzialam jej, ze do domu to ja sie juz nadawalam, zanim przyszlam do kliniki i nie rozumiem, po co mnie tak dlugo trzymaja, skoro wszystko jest w porzadku. Jeszcze musialam poczekac na wypis, ktory nawet przygotowali dosc szybko i po blisko 7 godzinach (wyjetych z zyciorysu) spedzonych na tym ichnim sorze, z ulga wyprysnelam stamtad i pierwsze, co zrobilam, to wypalilam jeden po drugim dwa papierosy, tak mnie ssalo. Jaka to ulga spac we wlasnym lozku!

Nastepnego dnia zadzwonila ta zastepcza lekarka, zeby wypytac o moj stan zdrowia, ladnie z jej strony.