Znow ktos go ukradl!

Ponad pol wieku temu cala Polska zyla afera ksiezycowa. Dwoch nic-nie-wartych braci postanowilo zajumac ksiezyc. Sprawa znalazla jednak szczesliwe zakonczenie i ksiezyc z powrotem trafil na niebo. Jednego z braci spotkala zasluzona kara, choc dlugo przyszlo na to wszystkim czekac. Bo ponoc panbuk sprawiedliwy, ale nierychliwy. Zapomnial jednak ukarac jednoczesnie drugiego brata, pewnie z racji wieku juz nie ta pamiec u bozi, no i ten drugi, przezyty brat bierze teraz odwet na panstwie i narodzie i zanim sie bozia obudzi z letargu, bedzie juz za pozno.
Ale ja nie o tym chcialam.
Pierwsze moje podejscie do fotografowania zacmienia ksiezyca mialo miejsce w koncu wrzesnia 2015 roku. Wtedy jeszcze nie mialam statywu, wiec o ile zdjecia samego ksiezyca wyszly akceptowalnie, to zacmionego juz nie, bo potrzebny byl wiekszy czas naswietlania, a przy tym nie mozna utrzymac aparatu w bezruchu, no i zdjecia wyszly zamazane. O, TUTAJ mozecie zobaczyc. Jakos niedlugo po tym polecialam kupic statyw, bo do zdjec z dluzszym czasem naswietlania to niezbedny dodatek. Przydal sie bardzo, kiedy robilismy z nasza grupa fotograficzna nocne zdjecia Getyngi (TUTAJ). Wszystko gralo i buczalo, a ja niecierpliwie wyczekiwalam 27 lipca, kiedy to mialo miec miejsce kolejne zacmienie ksiezyca. Przygotowalam sie do wydarzenia solidnie, wybralam miejsce, poczytalam troche publikacji, jak ustawic aparat najbardziej optymalnie. Padlo na Diemardener Warte, gdzie czesto jezdzilismy ogladac piekne zachody slonca. Uzbrojeni we wszystko, co moglo sie przydac, a wiec nawet kocyk, zeby mozna bylo gdzies tylek przytulic, udalismy sie na miejsce, gdzie juz czekala na nas czesc naszej grupy fotograficznej. Bylo tuz przed zachodem slonca, wiec zeby sie nie nudzic, focilam druga strone nieba.

Jeszcze humory nam dopisywaly, choc we mnie budzila sie obawa, ze zapowiedziany na 21.08 wschod ksiezyca jeszcze o 21.30 sie nie dokonal. Niby bylo troche chmur, jak widac na zdjeciach, ale myslalam, ze skoro zdolalam sfocic zachod slonca, to i ksiezyc sie jakos przebije, w koncu byla pelnia. Niestety, ksiezyca  nie bylo mimo uplywajacego czasu. A niebo po tej drugiej stronie, gdzie mial wzejsc, nie wygladalo na az tak zachmurzone. Z nudow robilam zdjecia. A ludzi przybywalo i przybywalo! Nigdy nie widzialam tam takiego scisku, bylo kilkaset osob, ktore przyjechaly samochodami czy rowerami. Niektorzy tylko poogladac, inni uzbrojeni w statywy i aparaty z polmetrowymi obiektywami.

Nasza grupa jak na komende zmienila kierunek obiektywow

Niebo wcale nie wygladalo na zachmurzone

Wszyscy czekaja, ale z coraz mniejszym entuzjazmem

Niektorzy przyniesli ze soba wlasny ksiezyc i pozowali z nim do zdjec.

 Czekajac na cud nie spogladalam na zegarek, a czas uplywal nieublaganie i wreszcie nadeszla i przeszla godzina zacmienia ksiezyca, a jego dalej nie bylo widac. Myslalam, ze sie poplacze ze zlosci! Chwile pozniej doszlismy do wniosku, ze nie ma sensu dluzej czekac, bo juz wlasciwie po ptokach, nic wiecej sie nie wydarzy, a ksiezyc nie ukaze. Pozegnalismy sie wiec, poskladalismy statywy i udalismy do domu. Przez cala droge wypatrywalam jeszcze ksiezyca, pozniej w domu na balkonie, ale nic z tego. Moja zlosc byla tym wieksza, ze u jednej z corek wszystko bylo swietnie widoczne z balkonu. A my specjalnie pojechalismy w miejsce, gdzie widok mial byc niczym nie zaklocony...