Odchamiam sie.

Kiedy normalnie mame odwiedzam, niewiele chodze gdzies sama, bo staram sie jak najwiecej przebywac z nia, a chodzic gdzies z mama to wiadomo, daleko i dlugo sie nie da. Tak sie jednak zdarzylo, ze w czasie mojego tam pobytu wypadla mamie wycieczka do Warszawy, do ministerstwa. Mama bardzo sie wzbraniala, wiec zostalam poproszona przez sama pania kierowniczke lodzkiego Wigoru o wyrozumialosc i namowienie mamy na ten wyjazd. Uznalam, ze taki odskok od codziennosci dobrze mamie zrobi, choc z drugiej strony osobiste spotkanie z przedstawicielami lepszego sortu politykow... No ale z trzeciej strony na status delegata do ministerstwa tez trzeba sobie zasluzyc, wiec dlaczego mama mialaby byc stratna. Jesli kto ciekawy spotkania w ministerstwie i malego wypadu do Lazienek, moze zobaczyc zdjecia TUTAJ.
Ja zas postanowilam pozwiedzac w tym dniu lodzkie muzea i zaczelam od Muzeum Kinematografii. Przygotujcie sie na straszliwe ilosci zdjec.

Muzeum ma siedzibe w dawnym palacu Scheiblera

Odwiedzajacych wita Kot Bonifacy, na murku wyzej siedzi maly Filemon

Przeszlam przez kilka sal, gdzie byly wystawione historyczne urzadzenia kinematograficzne, stoly montazowe, sprzet naglasniajacy i takie tam zabytki sztuki filmowej.

Wreszcie trafilam na salke z zaaranzowanym planem filmowym, gdzie w gablotach wystawione byly rozne makabryczne akcesoria charakteryzatorskie.

A chwile pozniej znalazlam sie w raju. Kilka sal pozostawiono (lub skrupulatnie odzwierciedlono, odbudowano?) takimi, jakie byly za czasow fabrykanta Scheiblera. Stalam tam i zbieralam szczeke z podlogi, zachwycona kunsztem stolarzy i ciesli, ktorzy stworzyli te cuda. Jakie sufity, jakie kunsztowne meble, zdobienia kominkow, same sciany. Uwierzcie mi, najwiecej czasu spedzilam wlasnie tam. Osobnym cudem byly piece, czegos tak pieknego dawno nie widzialam.

Wreszcie ocknelam sie z letargu i sama sie przywolalam do porzadku, bo na zwiedzanie czekaly dalsze obiekty. Wyszlam z tych bajkowych komnat na jakas calkiem wspolczesna klatke schodowa, gdzie wystawione byly wcale nie tak stare, ale przy dzisiejszej technice juz zabytkowe, kamery ze studia telewizyjnego.

A potem zabladzilam, bo zamiast wejsc z powrotem na komnaty, zeszlam po schodach w dol i trafilam na calkiem bezludne rejony, ciemne i straszne. Ale dzielnie robilam zdjecia.

Tam odnalazla mnie pracownica muzeum i pokierowala na wlasciwa droge. Znow padlam z zachwytu na widok tych drewnianych kamer i fotoplastikonu, gdzie poogladalam sobie pierwsze "trojwymiarowe" zdjecia. Kiedy tak pomysle, jak wielki postep dokonal sie w kinematografii tylko za mojego zycia. To, co kiedys uchodzilo za szczyt techniki, np. pierwsze Godzille czy jaszczury z filmu Milion lat przed nasza era, teraz budzi jedynie usmiech politowania. Cala ta technika cyfrowa i skomputeryzowanie przy produkcji sa w stanie pokazac absolutnie wszystko, bez specjalnych nakladow finansowych. A widz ma wrazenie, ze oglada cos prawdziwego.

No coz to wcale jeszcze nie koniec, bo teraz udalam sie do krainy bajek, czyli czesci muzeum dotyczacej tworczosci kinematograficznej dla dzieci. Najpierw natknelam sie na plan filmowy, gdzie czulam sie jak Guliwer w krainie Liliputow.

Stamtad zas piekna klatka schodowa dotarlam do sali wystawowej, gdzie pochowaly sie postaci z bajek z czasow mojego dziecinstwa.

To i zdjecie poniozej jest spodziewana niespodzianka dla Frau Be, wielkiej fanki misia, co zawsze spiewac chcial.

Patrzac na te dziedzine kinematografii, dochodze do wniosku, ze tu akurat zaawansowana technika po czesci zaszkodzila dzieciecym filmom. Nic bowiem nie dorowna rysunkowym filmom Disney´a, tym najpierwszym produkcjom fabularnym, Krolewnie Sniezce, Dumbo, Bambi i wielu innym. Tam sztab rysownikow ozywial wszystkie postacie, nie zaniedbujac zmudnej pracy przy scenografii filmu, tak dokladnej, szczegolowej. Takiej miekkosci ruchu nie uzyskal pozniej nigdy zaden inny tworca kreskowek, ani nawet Japonczycy, ktorzy byli prekursorami rysunkow komputerowych w kreskowkach. Dla mnie Disney jest i pozostanie niedoscignionym mistrzem.
Trafilam tez do kacika blue-box´owego, gdzie stojac na tle zielonej sciany, widoczna bylam na ekranie monitora jako czynny uczestnik kreskowki.

Byl jeszcze kacik pokazujacy rozne metody tworzenia filmow animowanych. Przeciez takie filmy powstaja nie tylko dla dzieci. Niech za przyklad sluzy film Baginskiego, nominowany nawet do Oscara Katedra.

Wreszcie obejrzalam wszystko w muzeum w srodku, ale na zewnatrz tez byla niewielka ekspozycja, na ktora skladaly sie rekwizyty z filmu Machulskiego Kingsajz.

Pelna wrazen pojechalam stamtad do Muzeum Wlokiennictwa, ale na dzisiaj wystarczy relacji. Ufff... sama sie zmeczylam. Jak tam Wy? Dotrwaliscie?