Ciezki kaliber wspomnien.

Nie wiem, co mnie tak ostatnio wzielo na rozpamietywanie o tych, ktorzy odeszli. Przeciez ani to listopad ze wszystkimi swietymi i zaduszkami, ani zadne specjalne rocznice smierci blizszych i dalszych czlonkow rodziny czy kregu znajomych. O tej porze roku nie mysli sie o smierci, to czas harcow karnawalowych i zblizajacej sie wielkimi krokami wiosny, to czas zycia. A ja tkwie w temacie zaswiatowym. Ta intensywnosc mnie juz meczy, bo przeciez wspominanie zmarlych to nic zdroznego, przeciwnie, trzeba ich nosic zawsze w sercu, przywolywac zwiazane z nimi wspomnienia. No wlasnie, przywolywac, a ja mam wrazenie, ze one mnie tak opanowaly, okleily wrecz, ze utrudniaja mi poruszanie sie, ten marsz "z zywymi naprzod". Hamuja i nie pozwalaja zyc normalnie, zwlaniaja tempo jak roztopiona smola, jak masywne ciezarki u stop. Ciagna do dolu z sila zwielokrotnionej grawitacji. Bola.
Mysle, ze czeste i intensywne myslenie o zmarlych rodzicach czy dziadkach to zjawisko calkiem normalne, szczegolnie jesli odeszli niedawno. Czlowiek wspomina, analizuje ich role we wlasnym zyciu, wypiera wspomnienia mniej przyjemne, przywoluje te lepsze, idealizuje postac. Mnie przesladuja jednak dalsi czlonkowie rodziny, co i rusz bombarduja mnie jakies strzepy i urywki wspomnien z nimi zwiazanych, mimo ze kontakty bywaly rzadsze, czesto sporadyczne, jak to w rodzinie, zwlaszcza kiedy mieszkali w oddaleniu czy w innych miastach. Czesto sa przy mnie obie siostry mojej babci. Z jedna mielismy dosc scisly kontakt, bo przyjela moich rodzicow do mieszkania i tak zylismy pod jednym dachem az do mojej matury, kiedy to rodzice w koncu doczekali sie mieszkania spoldzielczego. Ciocia Henryka byla samotna, nigdy nie wyszla za maz, a odkad pamietam, zawsze byla bardzo chora, malenka i chudziutka. Opiekowalismy sie nia na zmiane z rodzicami do samej smierci. Ona uczyla mnie francuskich piosenek, opiekowala sie mna, kiedy rodzice byli w pracy, nauczyla mnie robic na drutach i troche szyc. Byla bardzo dobrym czlowiekiem, choc moze nieco zdziwaczalym. Zawsze sie cieszyla, kiedy na jej imieniny (19.01.) wywieszano w Lodzi flagi panstwowe (rocznica wyzwolenia miasta). Babcia z kolei miala zawsze huczne urodziny z flagami panstwowymi pierwszego maja.

Ich najstarsza siostra Cecylia byla dzieckiem urodzonym w czepku, doslownie i w przenosni. Jej ulozylo sie w zyciu najlepiej, choc tez nie do konca. Wyszla za maz za adwokata, miala z nim syna, ale niestety stracila meza podczas wojny, zostal wywieziona i zamordowany w Dachau. Przed wojna jednakze zdolali dorobic sie willi w jednej z ladniejszych dzielnic Lodzi, co z tego, skoro stracili ja zaraz po wojnie, kiedy wywlaszczano wszystkich. Ciotka Cecylia byla jednak bardzo przedsiebiorcza i dotad kombinowala i czynila starania, az odzyskala dom gdzies w latach 70-tych. Miala faceta dochodzacego, ale u schylku zycia postanowila ten zwiazek zalegalizowac i niedlugo potem zmarla, a przydupas majatek stracil. Jej syn zmarl bowiem niedlugo po niej, bezpotomnie. Pamietam, kiedy ja odwiedzalam, najpierw z ciocia Henryka albo babcia, pozniej juz sama, ze miala przepieknie urzadzone mieszkanie, bo jako jedyna nie stracila podczas wojny majatku. Mebli nie powstydziloby sie niejedno muzeum, a porcelana warta byla krocie. Ksiegozbior skladal sie z wielu bialych krukow, jeszcze sprzed wojny, a po wojnie miala jakies wejscia i zawsze dostarczano jej wszystkie nowosci. Zbierala tez znaczki i jej kolekcja byla z tych liczacych sie, miala caly komplet wydany po wojnie, a sporo tez rzadkosci przedwojennych. Ze nie wspomne o kilogramach bizuterii. Co ten cholernik zrobil z takim majatkiem, nie wie nikt z rodziny, w kazdym razie babcia nie mogla sie doprosic chocby najmniejszej pamiatki po siostrze. Jeszcze za zycia ciotki przydupas mial kochanke, zreszta ciotki byla pracownice, niejaka Wandzie. Zenujace sceny odbyly sie na cmentarzu, kiedy Wandzia w spazmach rzucala sie na trumne i o malo nie wskoczyla za nia do grobu. Chyba tylko po to, zeby sie upewnic, ze ciotka zimna i juz nic nie bedzie stalo na przeszkodzie jej szczesciu. Przydupas jednak nie byl szczegolnie chetny do ozenku i szybko Wandzie splawil.
Stosunkowo najmniej mialam do czynienia z ich wspolnym bratem, jedynym synem pradziadkow, chociaz przez wiele lat mieszkalismy w jednym domu, oni na parterze, my na pierwszym pietrze, a jego mlodsza corka, tylko o trzy lata starsza ode mnie, byla dla mnie jak starsza siostra. Bardziej przesladuje mnie we wspomnieniach jego zona.
No i teraz nie wiem, czy te zintensyfikowane mysli o nieboszczykach maja jakies znaczenie? Moze oni wszyscy przychodza, zeby mnie przygotowac na rychla podroz w zaswiaty? Nigdy jeszcze tak nie mialam, bardzo mnie mecza te natrectwa i za nic nie moge sie od nich uwolnic.

 A to tylko niewielka czesc nieboszczykow, ktorzy w ostatnim czasie gremialnie przychodza do mnie w gosci i rozsiadaja sie wygodnie w mojej glowie, radzi ze spotkania dawno nie widzianych krewnych i nie zwracajacych na mnie najmniejszej uwagi.