Nic nie jest tak, jakbym chciala.

W tym moim pokreconym zyciu nie moge niczego zaplanowac. Najwyzej z dnia na dzien, a i to nie na 100%, bo przy moim pechu zawsze moze spasc mi na glowe jakas ceglowka i nawet takie bliskosiezne plany wezma w leb.
Niedawno pisalam (KLIK) o tym i bylam pewna, ze kiedy w koncu bede miala wyniki rezonansu, operacja bedzie raz-raz. Tymczasem...
W dniu, kiedy mialam termin do ortopedy, zeby pokazac mu wyniki rezonansu, droga do niego, w normalnym przypadku dwuminutowa, zajela nam pol godziny, bo rozkopy i roboty drogowe, ktore wprawdzie ciagna sie od miesiecy, ale tego dnia postanowiono akurat w godzinie szczytu zamknac jeden kierunek, a na drugim wylaczyc kilka pasow ruchu. Juz mnie to tak wqrwilo, ze do gabinetu dotarlam roztrzesiona na maxa. Tam jeszcze czekalam ponad godzine w poczekalni.

Wreszcie  poproszono mnie, a lekarz, zamiast wyznaczac mi konkretny termin operacji, oznajmil, ze dramatu nie ma i mozna z ta operacja poczekac. Na tyle mnie zaskoczyl, ze zapomnialam jezyka w gebie, a przeciez normalnie jestem wyszczekana, przytaknelam wiec i poszlam sobie. Dopiero w domu dotarlo do mnie, ze przeciez ja funkcjonuje wylacznie dzieki tabletkom przeciwbolowym, ktore od kilku miesiecy regularnie rujnuja mi watrobe, wiec czekanie... na co? na cud?... zupelnie mija sie z celem. Wprawdzie lekarz dodal, ze jakby co, to zawsze moge wrocic i zrobic termin tej operacji, bo diagnoze juz mamy, wiec to czysta formalnosc. Tylko ze ze mna to tak nie idzie. Zebym ja w ogole wybrala sie do lekarza, musi uplynac

duzo czasu, a dolegliwosci musza stac sie nie do wytrzymania. Kiedy juz jestem u konowala, w tym momencie jestem zdecydowana na wszystko. Kiedy jednak odsyla sie mnie i kaze odczekac, to do mojej nastepnej wizyty musi uplynac sporo czasu, a ja musze dojrzec.
U niego bylam we wtorek, a juz w piatek dopadl mnie taki bol na spacerze z Toyka, ze rozuwazalam zadzwonienie po slubnego, zeby przyjechal po mnie autem, bo mialam watpliwosci, czy dojde do domu. Musialam wziac dodatkowo tabletke przeciwbolowa, zeby moc spac. Nie zrezygnuje jednak ze spacerow, chocbym miala na nie chodzic o kulach, bo dosc nasiedzialam sie w domu podczas paskudnej pogody.
Zebyscie nie pomysleli, ze robie z igly widly i wymyslam sobie problemy, to termin operacji paszczowej tez zostal skreslony. Pisalam gdzies wczesniej, ze musialam usunac trzy zeby, bo

wytworzylo sie pod nimi jakies gniazdo ropne, teraz czekam na zainstalowanie implantow, ale do tego kosc szczeki musi byc absolutnie wygojona i zregenerowana, a podczas ostatniej kontroli okazalo sie, ze nie jest. Znow wiec musze czekac i nie wiem, jak dlugo jeszcze. Niczego nie jestem w stanie zaplanowac, glownie zas mojego wyjazdu do mamy.
A mama jak to mama, niby nic, a gra na emocjach. Ona chyba juz sobie nawet z tego sprawy nie zdaje, jest przyzwyczajona, ze wszyscy wokolo niej skacza i ona jedna ma monopol na chorowanie. Nabawila sie bronchitis, jak w ubieglym roku, kiedy to lekarze przepisywali jej coraz silniejsze antybiotyki, jeden za drugim, a to byla reczej infekcja wirusowa. W

koncu ja postawilam mamie banki i po dwoch dniach byla zdrowa. Gadalam o tym kiedys z Boguska, ktora tez umie banki stawiac i zaproponowala, ze jakby cos, to by mojej mamie postawila. Pytam wiec, czy mam dzwonic do Boguski i prosic o te przysluge. Wiem z drugiej strony, ze ma do obslugi chorego i polamanego brata oraz mame, ale moze znalazlaby czas i dla mojej. Nie, mama nie chce zadnych baniek, ma przepisany antybiotyk, wiec bedzie brala. No rece opadaja!!! Oczywiscie gdybym miala mozliwosc przyjechac, poddalaby sie bankom z najwieksza przyjemnoscia, bo sama wie najlepiej, jak jej wtedy pomogly. Ale nie, woli grac ofiare wiedzac, ze ja nie moge teraz przyjechac. Choc oczywiscie wolalaby, zebym rzucila wszystko i pojechala ja pielegnowac. Juz nie mam na to wszystko sily! Jestem zawieszona gdzies pomiedzy niebem a ziemia, bez najmniejszej wiedzy, co dalej i kiedy, z bolacym kolanem i szczerbatym ryjem oraz kaprysna matka w tle.