Gdyby nie one...

... codziennosc bylaby strasznie ponura. Te zwierzaki kosztuja majatek, ograniczaja zycie, brudza i rzygaja gdziepopadnie, czasem denerwuja, bo nie chca sluchac, absorbuja i powoduja rąkopadanie. Ale czymze bez nich bylby swiat? Wystarczy byc smutnym albo chorym, a one juz sa i pocieszaja, lecza, ogrzewaja wlasnym niewielkim cialkiem, rozumieja bez slow i chca pomagac, bo wbrew wszelkim pozorom, nasze dobro lezy im na serduszkach. Kochaja nas bezwarunkowo, nawet koty, bo psy na pewno. Sa lepsze od ludzi, bardziej szczere, nie graja, nie udaja. Niektore sa nawet gotowe oddac za nas zycie. Jak ich nie kochac?
Kiedy odszedl od nas Fusel, spakowalam jego wszystkie rzeczy, wynioslam do piwnicy i zapomnialam. Podczas porzadkow wygrzebalam jego koszyczek i chcialam oddac do schroniska, ale wciaz nie moglam sie zebrac, zeby tam pojechac. Ktoregos dnia wpadlam na pomysl, ze moze przyda sie kotom, a jak nie, to zawsze bede mogla zawiezc go do schroniska. Miecka, ktora znala Fusla, jako male kocie czesto sie do niego tulila, pozniej z zadnym innym psem nie nawiazala tak bliskich kontaktow - bardzo skrupulatnie koszyk obwachiwala. Zastanawiam sie, jaka pamiec maja koty, czy Miecka mogla w ogole pamietac Fuselka i czy po tylu latach koszyczek jeszcze nim pachnial? W kazdym razie od razu zaanektowala koszyczek dla siebie i malo co z niego wychodzila. W nocy tez w nim spala i dopiero nastepnego dnia na chwile przeniosla sie na parapet, chyba tylko po to, zeby Bulce nie wydawalo sie, ze ma do niego jakiekolwiek prawa.

No doslownie przyrosla do tego koszyka, dzien i noc w nim siedzi, a wychodzi na krotko do kuwety i do miski.

Bulczyk od czasu do czasu wybiera sobie do spania lazienke. Probowalam sie od niej dowiedziec, skad u niej takie ciagoty do spania na twardej pralce. Zaczela lapac figury, zeby pokazac, ze nawet na pleckach dobrze sie tam odpoczywa. Pozniej uznala rozmowe za skonczona i zabrala sie za toalete, a na koniec poszla do sypialni. Czy mi sie zdaje, czy Bulczyk zerka lakomym wzrokiem na Mieckowa swietosc? No a potem nastapilo najgorsze, Bulka zastawila wstep do sypialni i dopiero, kiedy ja szlam spac, Miecka miala mozliwosc do niej znow wejsc.

I tylko Toyka ledwie oko otworzyla, tak bardzo miala wywalone na kocie dramaty i walki plemienne.

Miecka dlugo nie mogla sie uspokoic, tak ja zatchla bezczelnosc Bulki, choc ta ostatnia dawno juz spac poszla do salonu. Siedziala najpierw dlugo na szafce nocnej i nie mogla sie zdecydowac, co robic, czy poddac sie mimo nerwow gilganiu, czy raczej udac sie do nowego-starego koszyka. Ja oczywiscie nie odwazylam sie jej dotknac, bo nie chcialam oberwac, znam bowiem ten stan kociego wqrwu az za dobrze. Czekalam wiec czytajac. Wqrw byl jednak na tyle duzy, ze w takim stanie kocia skora i futro nie przyjelyby porcji dotykow. Miecka zdecydowala, ze lepiej od razu pojdzie spac.

A upodobanie do koszykow nie ustaje.

I jeszcze opowiem Wam o wczorajszym primaaprilisie. Nasza najmlodsza corka wyjechala na urlop. Jej kolezanka wyszla za maz za Turka i jechala do niego, wiec nasza zabrala sie razem z nia, zeby tam pobyc. Miala wracac 6 kwietnia w sobote. W dniu, kiedy wyjezdzala, poprosila meza, zeby odwiozl ja na dworzec jej autem i potem zaparkowal pod naszym domem. Zawsze tak robi, kiedy gdziekolwiek wyjezdza, bo samochod wprawdzie i tak stoi na ulicy, ale jakby go ktos rabnal, to szybciej zauwazymy i zameldujemy gdzie trzeba. Tak tez bylo tym razem. Jak wiecie, ja juz rzadziej chodze na balkon, bo nie pale, ale slubny wyszedl i wracajac zameldowal mi, ze corki auto nie stoi. Juz-juz robilam krok w strone balkonu, zeby oesu! sprawdzic, kiedy przypomnialo mi sie, ze jest 1 kwietnia. Rozesmialam sie szyderczo i powiedzialam slubnemu, ze prawie mu sie udalo. Siadlam sobie do komputra i przy okazji zerknelam w smarkfona. O, jest wiadomosc od corki: "Mama, kolezanka musiala nagle wracac do Niemiec, wiec i ja przyjechalam, wzielam samochod, wiec nie zdziw sie, ze nie stoi pod domem" Heee...? Jak oparzona polecialam do okna, no nie stoi rzeczywiscie, czyli slubny mnie nie oszukiwal. Dobrze, ze to nie ja poszlam pierwsza palic, bo gdybym zobaczyla brak jej Merola, jak nic dostalabym zawalu serca i moze predzej zameldowalabym na policji, niz spojrzala w telefon.