Odkrywamy nieodkryte.

Sa dzielnice miasta, w ktorych bywa sie niezwykle rzadko albo wcale. Bo daleko, bo nikt znajomy tam nie mieszka, bo nie ma powodu tam jezdzic. Wlasciwie jedynym miejscem, ktore tam odwiedzalam, byl cmentarz, najwiekszy w Getyndze i jeszcze otwarty, wiec wiekszosc zmarlych znajomych zostala tam pochowana. Cmentarz zatem znam dosc dobrze, jezdzilam tam po pracy 1 listopada, ot tak, zeby polazic miedzy grobami. Tego dnia jest pustawo na cmentarzach, katolikow tu niewielu, mozna wiec odlaczyc myslenie albo przeciwnie, zastanawiac sie nad ulotnoscia zycia.
Kiedys calkiem przypadkowo zobaczylam zdjecia pieknego krajobrazu na naszej grupie fotograficznej i nazwe ulicy (Hellweg), choc to wlasciwie nie jest zadna ulica, a taka sobie droga rowerowa za cmentarzem, prowadzaca przez dzielnice Getyngi Weende, dalej przez (obecnie) dzielnice, a wczesniej wies podgetynska Bovenden, az do wsi Eddigehausen, ktora powinniscie znac z moich poprzednich wpisow. Kiedy jezdzilismy do ruin zamku Plesse, stamtad z gory byl widok wlasnie na te wies. Na Weende dojechalismy autem, bo dzielnica to polnocna, czyli przeciwpolozna do naszej. W zamiarze byl spacer ta Hellweg, ale wyczailismy, ze troche wyzej biegnie rownolegla do niej malownicza droga przez las, a slonce tego dnia przygrzewalo dosc mocno. Ja po paszczowej operacji nie powinnam sie wysilac, Toyka po kilku dniach chorowania tez nie, wiec wybralismy droge w cieniu.

Stoimy na Hellweg, udajemy sie do gory, tam gdzie te krzaczory

Widok na miasto, szkoda ze bylo troche mglisto

Jeszcze dokwitaja pola rzepakowe

To juz zabudowania Bovenden

Weszlismy do lasu

Caly czas szlismy taka droga

Swiatlo gralo, blyskalo, mrugalo miedzy liscmi

 W lesie obydwoje bylismy pod silnym wrazeniem ciszy, przerywanej jedynie radosnym ptasim  spiewem z tysiaca gardziolkow, na rozne nuty. Ja mieszczuch nie bardzo rozrozniam, jaki ptak spiewa, ale ten chor robil wrazenie. A jakie zapachy! Swiezutkie liscie na drzewach, zywica saczaca sie z kory sosnowej, zapach swiezej ziemi, slowem - zapach wiosny w lesie. Poezja!
Przy jednym z przeswitow trafilismy na przekwitajace juz pole rzepaku, jeszcze kwieciste, ale juz nie takie jednorodnie zolte, jak tydzien temu, coraz wiecej w nim zieleni. Za to male muszki, a moze to latajace mrowki, maja radoche w nektarobraniu rzepakowym.

Wedrowalismy przez ten las z prawdziwa przyjemnoscia, wdychajac czyste i pachnace powietrze, Toyka miala swoja zapachowa uczte i mnostwo spotkan po drodze z przeroznymi kumplami.

Chodzimy grzecznie na smyczy, 10 metrow swobody musi wystarczyc

Pelno bylo w lesie takich ladnych lelujek

Korzenie jak dziela sztuki

Toyka nie odpusci zadnemu zwalonemu pniakowi

 Dotarlismy do miejsca, skad bylo juz widac Eddigehausen, a na gorze ruiny zamku Plesse.

(zdjecia mozna powiekszyc kliknieciem)

Tam postanowilismy zawrocic, zeszlismy wiec do Hellweg i krotki odcinek szlismy ta droga, zagladajac ludziom do ogrodkow, ale bylo nam stanowczo za goraco w pelnym sloncu, wiec przy najblizszej okazji weszlismy z powrotem do lasu. Jest pieknie, jeszcze kwitna kasztanowce, bzy, zlotokapy, nie mozna dosc oczu nacieszyc.

Po drodze spotkalismy mloda dziewczyne, ktora wyprowadzila na spacer cielaczka, brykali razem po lace, pozniej ona usiadla, a cielaczek skubal trawe. Wzbudzil wielkie zainteresowanie Toyki.

A oto sama Hellweg, w jedna strone i w przeciwna. Kawalek dalej skraj lasu, ktorym szlismy.

Pierwszy tegoroczny mak.

Kilka krokow dalej skorzystalismy z drogi i weszlismy z powrotem do lasu. Pokaze Wam jeszcze kilka zdjec, ktore zrobilam jako prace domowa na grupie fotograficznej. Temat brzmial: drewno.

Na ostatnim zdjeciu chyba jakis pies czy lis zgubil ogon. Lezal sobie na scietym pniu kawalek futra i nawet sie nie smiem domyslac, komu i do czego wczesniej sluzyl.
I to juz koniec wycieczki, poznaliscie razem ze mna kolejny zakatek mojego miasta.

Mala prosba na koniec:  zaglosujcie na ksiazke Ani "Tyle nieznanych ryb". Pod pierwszym linkiem mozna glosowac z kazdego adresu mailowego, jakim dysponujecie, dwa pozostale linki nie potrzebuja adresow. Plisss...
A tu jest link do posta Ani: Blog Ani M.