Czerwono.

Wszystko bylo jak zwykle dzielem przypadku. Mamy pore kwitnienia makow, wiec na naszej grupie fotograficznej na fb robi sie goraco i trwa wymiana tajemnych miejsc, gdzie mozna natrafic na makowe pola. Wlasciwie mialam juz zamiar pojechac w sobote na pole lezace u stop ruin zamku Plesse, ale w piatek wpadla mi w oczy fotografia lotnicza na innej grupie, a ze te tereny troche znam, pogrzebalam w guglach i znalazlam dokladna lokalizacje makowego pola.

Luftbildfotografie Volker Stellmacher Zrodlo

Charakterystyczny trojkacik drzew wchodzacy w naroznik pola. To tu!

Dlugo sie nie namyslalam i ok. 19.00 wsiadlam w samochod i pomknelam na pole makowe. W tym czasie slubny byl z Toya na spacerze i najpierw chcialam na nich poczekac, zeby wziac ja na spacer, ale potem sie rozmyslilam i, jak okazalo sie na miejscu, dobrze zrobilam. Poszlam widoczna na planie Kohlhofsweg i... zwatpilam! To pole makowe widoczne nad nia, bylo rzeczywiscie NAD, na sporym wzniesieniu, a slonce prosto w oczy. Jak tu zrobic dobre zdjecie?

Chcialam wlezc na to pole i pojsc do gory, ale sie nie dalo. Moze na zdjeciach tego tak nie widac, ale maki rosna na polu rzepaku, bardzo gestego i wysokiego, przez ktory nie sposob bylo sie przedrzec. Szlam dalej, ale juz myslalam, ze nie obejdzie sie bez powtornego przyjazdu nastepnego dnia rano, zeby miec slonce po prawej stronie. Doszlam do owego trojkata wcinajacego sie w naroznik pola i powedrowalam do gory, do rownoleglej sciezki, o ktorej wtedy jeszcze nie wiedzialam. Mialam zamiar pojsc skrajem pola i stamtad fotografowac, juz ze sloncem za plecami. Latwo powiedziec skrajem pola, trawy tam wysokie po pas, drzewa pochylajace galezie daleko w pole, trzeba wiec bylo jednak przedzierac sie przez ten splatany rzepak i caly czas w tyle glowy obawa, ze pozbieram po drodze wszystkie czatujace tam kleszcze. Moje czarne spodnie nabraly marmurkowego szarego od kurzu wzorku, ale nie poddawalam sie, parlam do gory jak buldozer, bo motywy byly piekne.

O malo sie nie poplakalam z tego zachwytu. Pomyslalam, ze warto bylo dokonac tego wysilku. Wygladalam jak siedem nieszczesc, brudna, zakurzona, zasapana, bo ta wspinaczka i przedzieranie sie przez rzepak kosztowaly sporo wysilku, przerazona ewentualnymi kleszczowymi konsekwencjami, ale szczesliwa i zachwycona widokami. One byly po prostu nierealne.
Wylazlam wreszcie na widoczna na planie rownolegla do Kohlhofsweg gorna drozke bez nazwy i dopiero stamtad zobaczylam prawdziwe piekno tego makowego pola. Obejrzyjcie sobie te zdjecia w powiekszeniu, wystarczy kliknac.

Nie spotkalam po drodze zywego ducha, bylo przedwieczornie cicho, tylko ptaki spiewaly o tym, ze zaraz udaja sie na odpoczynek. Tylko natura i ja. Znow mnie to rozczulilo, az poczulam kluche w gardle. Jakas taka emocjonalna robie sie na starosc, wzruszaja mnie rzeczy, na ktore do niedawna nie zwracalam szczegolnej uwagi, no jest sobie pole, no rosna na nim maki, jest niby ladnie, ale zeby sie tym zaraz wzruszac? Dobrze, ze ze mna nie bylo Toyi, bo chyba nie przedostalaby sie przez ten rzepak, a gdyby jeszcze i slubny sie z nami wybral, na pewno nie poszedlby tamta droga. Droga he he he! Tam przeciez nie bylo zadnej drogi, choc na mapce gugla cos w rodzaju sciezki w tych zaroslach jest zaznaczone.
Po powrocie do domu, zaraz wrzucilam cale ubranie do pralki, a sama ruszylam pod prysznic, zeby splukac z siebie ewentualnych krwiopijcow.