Powroty z adopcji.

Czytam co jakis czas, ze jakis adoptowany wczesniej pies czy kot, zostaly oddane z powrotem, bo... i tu nastepuja durne wyjasnienia: bo alergia, bo nie pasuje do rodziny, bo niszczy, bo nie mamy czasu i tysiac innych, rownie glupich wymowek. Nikt nie przejmuje sie tym, ze te skrzywdzone przez zycie i ludzi istoty maja swoje uczucia, przywiazuja sie do nowej rodziny i sa po raz kolejny odrzucane i jeszcze bardziej krzywdzone, jasniepanstwo ma to w dupie, bo pod wplywem chwili zachcialo mu sie zwierzaka, a rzeczywistosc go przerosla, widac oczekiwali pluszowej zabawki, poslusznej, czysciutkiej, cichej, bez fizjologii, no i zdrowej, bo wet kosztuje. A dostali zywe stworzenie, ciekawskie, sikajace, rzygajace, nudzace sie i z tych nudow znajdujace sobie zajecie np. przy gryzieniu butow jasniepanstwa. No, bydle niechrzczone!
Znacie historie Bulki i nasze desperackie proby ujarzmienia jej pedu do oszczywania calego swiata, a naszego mieszkania w szczegolnosci. Nawet Gosianka zaproponowala mi ktoregos dnia, ze wezmie

ja z powrotem i wyadoptuje gdzie indziej, gdzie kot nie bedzie mial tyle stresu, co przy Miecce, ktora nie chciala i dotad Bulki nie zaakceptowala. Dla mnie nie bylo takiej opcji, adopcja to nie kupno za malej bluzki, ktora mozna zwrocic do sklepu i wziac sobie inna, ktora bardziej pasuje. Ja traktuje pewne zagadnienia niezwykle powaznie i predzej bede doszukiwac sie wlasnej winy w niepowodzeniach, niz obarczac nia zwierze, ktorego przeszlosci nie znam, ale moge sie domyslac, ze nie byla rozowa. Ja nie adoptuje zwierzakow pod wplywem chwili, bo wiem, ze u mnie to juz na cale zycie, jego albo moje. Z Bulka dlugo trwalo, a my desperacko pralismy, co sie wyprac dalo albo wyrzucalismy oszczane rzeczy, kiedy juz za bardzo smierdzialo. W koncu jakos sie to wszystko uspokoilo, teraz jeszcze czasem Bulka zaznaczy dywanik w lazience. Jakos przez te 5 lat wypracowaly sobie z Miecka

wspolzycie, czasem sie zaczepiaja, robia zasadzki, pacna jedna druga lapecka przez plecy, Miecka splunie jadem od czasu do czasu i jakos to sie kreci.
Z Toya tez nie bylo latwo, nawet sam nasz guru Christian powiedzial w dniu, kiedy skonczylismy u niego kursy po roku nauki w psiej szkole, ze nie wierzyl, ze wytrzymamy z tym upartym i nielatwym w obsludze psem. Pamietacie, ze przez dlugi czas Toya nie chciala na nas w ogole spojrzec, a nielatwo ukladac psa, kiedy nie ma z nim kontaktu wzrokowego. Nie moglismy jej w zaden sposob przekonac, uciekala wzrokiem gdzies w bok albo przestrzen miedzyplanetarna, bala sie spojrzec w oczy. U psow patrzenie w oczy to rodzaj prowokacji, jasny przekaz nie boje sie ciebie, a ona sie bala. Bala sie, bo byla bita i zle traktowana, o czym juz swiadczyla obroza-kolczatka, z jaka ja znaleziono. Bo ciagnela smycz, to trzeba bylo probowac ograniczac zle nawyki bolem wbijajacej sie w szyje kolczatki, zamiast okazac cierpliwosc i psa uczyc chodzic na luznej smyczy. Nielatwo bylo, nieraz mialam juz tak dosyc, ze chcialam ja zabic, bo nic nie trafialo do tego tepego lba, ciagnela jak perszeron, a sily  jej przeciez nie zbywa. Robilam z siebie debila, krecac na ulicy piruety, za kazdym razem, kiedy napiela smycz, zawracalam kilka krokow i tak sto razy na odcunku 100 metrow. Teraz nie tylko nie ciagnie, ale na komende am fuß idzie bez smyczy. Kilka rzeczy w domu pogryzla, w tym oprawki od moich okularow, kiedy

musielismy zostawic ja sama w mieszkaniu. Ale to byla MOJA wina, ze nie zabezpieczylam, nie schowalam, a nie jej. Ona bala sie, ze mozemy nie wrocic, szukala mojego zapachu, chciala mnie miec przy sobie. Teraz wszystko jest pochowane, a Toya dostaje taka pileczke nafaszerowana smaczkami i ma zajecie przy wydlubywaniu. Nawet sie nie obejrzy, kiedy jestesmy z powrotem. Nadal nie jest latwa w obsludze, miewa odpaly, skacze na ludzi, wprawdzie bez zlych zamiarow, ale nie kazdy to lubi, ma spory instynkt lowiecki, wiec trzeba pilnowac, bo gania ptaki albo gryzonie. Obce koty tez.
Jednak nigdy, choc czesto rece i cycki zbieralam z podlogi, a Toye mialam ochote zamordowac golymi rekami, nigdy nie pomyslalam, ze moja decyzja adopcyjna byla niewlasciwa. Bo to ja jestem czlowiekiem (podobno myslacym), to ja wzielam za nia odpowiedzialnosc, za przyjemnosci

wynikajace z adoptowania przyjaciela, ale i za wszystkie koszty i niedogodnosci, ograniczenia, straty. Wzamian dostaje bezwarunkowa milosc, wiec i tak stoje na wygranej pozycji.
I tak caly czas sie zastanawiam, jak w ogole mozna oddac z adopcji istote, ktora daje cala siebie, ze swoja bezgraniczna miloscia, oddaniem, gotowoscia do poswiecen, nawet oddania zycia w obronie. Zaden czlowiek nie da drugiemu tak bezwarunkowej milosci, jaka daja dobrze traktowane i kochane zwierzeta, one odplacaja sie w stunasub (jest takie slowo?). Tylko zanim to nastapi, czasem trzeba okazac nieco cierpliwosci i wysilku, poswiecic czas i... po prostu kochac, tak samo bezwarunkowo, bo one na to zasluguja.