Dlaczego tak?

Cos ten ostatni pobyt w szpitalu, jak zaden dotychczas, sklania mnie do glebszych przemyslen, o smierci, o niepelnosprawnosci na starosc, o utracie godnosci, zaleznosci od obcych ludzi i takie tam przyjemnostki zyciowe.
Chwilowo zmagam sie z przykrymi dzialaniami ubocznymi nowo przepisanych lekarstw. Ja z natury nie czytam tych swistkow, ktore sa wetkniete do lekarstw, przepisali, wiec biore i dopiero kiedy cos mi nie gra, czytam, czy to czasem nie jakies dzialania uboczne tego, co przyjmuje. Wydaje mi sie, ze przepisano mi za duza dawke jednego leku, a drugi nie powinien byc przyjmowany przez kierowcow, ale nie mam na razie kogo spytac, bo moja rodzinna doktórka jest do konca tygodnia na urlopie. Wiem, ze nie powinnam zmieniac dawki na wlasna reke, ale skoro puls spada mi ponizej 50, a ja ledwie sie poruszam, to sprobuje. Z tym drugim to sama nie wiem, bede jezdzic ostrozniej, ze zdwojona uwaga, moze szczescie mnie nie opusci. Zeby uprzedzic pytania, nie chce chodzic do tego zastepczego rodzinnego, poczekam na swoja.

Zastanawia mnie tez, ze skoro jestem taka zdrowa, serce mam jak dzwon, naszynia wiencowe jak 20-latka, a moje serce nie da sie sprowokowac elektrowstrzasami, to skad u mnie nagle takie powazne zaklocenia? Jak wyniklo z dyskusji pod ktoryms z poprzednich postow, razem z komentujacymi doszlismy do konkluzji, ze ani chybi jest to nerwica, choc podobno we wspolczesnych ksiegach medycznych nie ma takiej jednostki chorobowej. Ale ja jestem starej daty i w moich jeszcze jest.
Ostatnie lata daly mi mocno popalic, a zaczelo sie od decyzji o skazaniu na smierc naszej nieszczesnej Kiry, potem smierc taty, zycie w strachu i stresie w coraz bardziej niebezpiecznej rzeczywistosci, bunt, ze jest sie obywatelem drugiej gorszej kategorii we wlasnym kraju, po rzeszy roszczeniowych przestepcow, ktorych nie karze sie adekwatnie do popelnionych czynow. I chociaz mnie juz to w zasadzie nie dotyczy, pewna troska o mroczne losy starej ojczyzny. A takze strach o dalsze losy calego swiata, bo mimo ogromnego zagrozenia, ludzie nadal bardzo lekkomyslnie sobie poczynaja ze srodowiskiem. Z drugiej zas strony terror i proby upodlenia najubozszych przez tzw. zielonych, ktorzy w ten sposob swiata nie zbawia, ale nazywa sie, probuja. Zamozni i tak sobie poradza, biedni spadna jeszcze nizej w hierarchii.

Nie opuszcza mnie ani na chwile strach o mame i wyrzuty sumienia, ze ja tu, a ona tam sama. Przy okazji ona tez daje mi popalic, jest przyzwyczajona wszystkim dokola marudzic i stekac, a ja przez telefon nielatwo moge rozpoznac, czy to jej rutynowe marudzenie, czy juz cos sie naprawde dzieje. Tyle razy prosilam, jesli nie ma nic powaznego, ma sie nie uskarzac, bo ja nie wiem, co mam robic, czy juz jechac, czy nie. Ale ona uwielbia byc w centrum akcji, zeby wszyscy dokola ojojali, pochylali sie z troska i zalowali. No i w koncu dopiela swego, szlag mnie trafil. Ja wszystko dusze w sobie, staram sie nie skarzyc, kiedy dokuczaja mi jakies male dolegliwosci, spycham je na bok i hoduje sobie jakas podstepna grzmije na memlonie.

Martwie sie tez mezem, bo widze, ze zaczyna miec problemy ze zdrowiem. Jego sluch bardzo sie pogorszyl, ale jak kazdy facet, jest on prozny i nie dopuszcza do siebie mysli, ze sie zestarzal i z calym przekonaniem twierdzi, ze swietnie slyszy, a ja sie czepiam. Najgorsze, ze widze zmiany w sposobie prowadzenia auta, refleks juz nie ten, a co jeszcze bardziej budzace moj strach, powolna utrata orientacji w terenie. Kiedys jezdzilismy na rozne wycieczki jak po sznurku, zawsze trafial, a przeciez nie bylo wtedy nawigacji. Teraz gubi sie w miescie, ktore przeciez zna bardzo dobrze, nie wspominajac juz dalszych wypadow poza Getynge. Kazda wyprawa to dla mnie ogromny stres, jakbym co najmniej sama musiala samochod prowadzic. Przy czym zaczyna byc slownie agresywny, kiedy zwracam mu uwage, ze jedzie za szybko albo cos tam. Strach sie odezwac, a milczec tez sie nie da. Jak wiec widzicie, moj poziom stresu, zamiast z wiekiem malec, wzrasta lawinowo. Dzieci niby dorosle i na swoim, nie dadza sobie nic powiedziec, bo wszystko wiedza lepiej, ale jak trwoga i nieszczescie, to mama ratuj! I trzymaj tu czlowieku jezor, zeby nie powiedziec "a nie mowilam?".
Teraz to juz przestaje sie dziwic, ze w ktoryms momencie musial mnie trafic szlag, bo na dluzsza mete nie da sie zyc w takim napieciu. Awansowalam jakby na opiekuna calej rodziny, czterech pokolen i to mnie przerasta, zostalam z tym sama. A tak chetnie oddalabym sie komus w opieke, zeby nie musiec myslec, podejmowac decyzji i denerwowac sie wszystkimi.