Sobota pelna wrazen.

Dzieciaki wyciagnely nas przed poludniem na brunch  do niedalekiej restauracji. Za niecale 8 euro na twarz jest do dyspozycji szwedzki stol, skad mozna brac, ile dusza zapragnie. Napoje platne ekstra.
Takie pysznosci tam serwowali, ze oczy jadly za dziesieciu, ale zoladek nie chcial miescic. Znakomite byly grillowane warzywa z dipem twarozkowym, jajecznica ze szczypiorkiem, swiezy sok pomaranczowy, wedlin do wyboru do koloru i do tego cieple buleczki. Na sam koniec wciagnelismy swieze owoce oblane czekolada ze stojacej obok fontanny.
I jak sie odchudzac w takich okolicznosciach?
Obzarlismy sie tak, ze ledwie od stolu wstalismy. Potoczylismy sie w kierunku naszego pueblo, gdzie czekaly na nas stesknione Kirunia i Maciejka. Z Kira trzeba bylo tak czy tak wyjsc na spacer, wiec spontanicznie zdecydowalismy sie podjechac nad jeziorko, skad wydobywa sie zwir i tam w spokoju polazic, poprzygladac sie ptakom wodnym, ktore korzystaja z tego jeziorka.

Pogoda byla jak na zamowienie, czyste i bezchmurne niebo, slonce, ktore nawet odrobine grzalo, choc rano maz musial skrobac samochod, a na trawie bylo bialo od szronu. Wiosny specjalnie nie bylo ani widac, ani czuc w powietrzu, przyroda jeszcze nie obudzila sie ze snu zimowego. Wokol widac bylo zeschla trawe i zeszloroczne badylki. Z daleka, pieknie prezentowala sie jedna z dzielnic miasta, oswietlona znizajacym sie sloncem.

Jedna strona jeziorka pelna jest maszyn wydobywajacych zwir i piach, tasmociagow, ktorymi surowiec jest transportowany dalej, zwirowych usypisk i pryzm.

Po drugiej stronie, starszej i juz nie eksploatowanej, rzadzily kaczki krzyzowki i gegawy, ktore widac przylecialy juz do nas na legi. Na zime gesi gdzies odlatuja, podczas gdy kaczki spedzaja ja na miejscu. Jak widac na zdjeciach, jeziorko jest jeszcze czesciowo zamarzniete i ptaki moga sobie postac na lodzie lub poplywac w wolnych od niego miejscach.

Kirunia byla w swoim zywiole, gryzla patyczki, biegala za nimi i wciaz przymierzala sie do wody, stale ja pilnowalismy i zakazywalismy, ale znalazla chwile, kiedy na nia nie patrzylismy i dopiela swego. Cale szczescie, ze nie poszla plywac, choc bardzo to lubi, zamoczyla tylko lapki.

Slonce znizalo sie, a woda skrzyla w jego promieniach. Patrzac na te zdjecia, trudno sobie wyobrazic, ze to nie naturalne jezioro i ze kilkadziesiat metrow dalej stoja wszystkie te ogromne maszyny pobierajace na codzien material budowlany. Takie sielskie obrazki spotyka sie prawie wylacznie w naturalnym srodowisku. Taka cisza z nich przebija, taki spokoj.

Niebo wprawdzie stracilo swoja zimowa bladosc i bylo barwy gleboko blekitnej, ale nagie galezie drzew nie pozwalaly zapomniec, ze zima jeszcze nie minela i ze po tak pogodnym dniu nastanie mrozna noc.
Tu i owdzie lezal lod, do zludzenia podobny do stluczonego szkla i nie topnial w promieniach slonca, widac za slabo grzalo. Niby pieknie, ale tego dnia zupelnie nie czulo sie wiosny, to byl typowo zimowy pogodny dzien. Na moim liczniku jeszcze 16 dni do wiosny i mam nadzieje, ze pojawi sie punktualnie, co do minuty!
Nalazilismy sie, a Kirunia wykonala co najmniej dziesieciokrotnie wiekszy od nas dystans, obszczekiwala wszystkich zalotnikow, bo jej milosna faza juz minela, wiec teraz nie wykazuje panami zadnego zainteresowania, nie chce sie z nimi nawet pobawic i poganiac.
Kiedy uznalismy, ze brunch zostal jako tako strawiony, lekko zmarznieci poczlapalismy do domu.
Na dzisiaj moja najmlodsza zaprosila nas na Tupper-party, gdzie wcale mi sie isc nie chce, ale nie zrobie przeciez dziecku afrontu. Jeszcze przy okazji bede musiala cos zamowic. Bardzo duzo mam juz tych tupperware w domu, drogie to cholerstwo, ale warte swojej ceny. Jak nie zamowie, naraze sie dziecku, a jesli zamowie, mezowi. Trudna sprawa.

***********************************************************************************

Chcialabym Wam szczerze polecic blog Ani Skibniewskiej, dziennikarki Tygodnika NIE. Blog zawiera teksty zamieszczane przez nia w tygodniku, ale nie tylko tam. Ania specjalizuje sie glownie w demaskowaniu nieprawidlowosci polskiego wymiaru sprawiedliwosci. Wierzyc sie nie chce, ze w demokratycznym panstwie prawa moze dochodzic do podobnych zdarzen. Do zamykania w wiezieniach ludzi zupelnie niewinnych, chorych z lekarskim zakazem odsiadki, samowoli prokuratorow, ich braku odpowiedzialnosci za popelnione bledy, preparowania dowodow, namawiania do falszywych zeznan, wymuszanie zeznan poprzez zamykanie najblizszej rodziny i temu podobnych. Anka miala nieraz grube nieprzyjemnosci od opisywanych przez nia osob.
Jej styl jest ciekawy, niezbyt ciezki, dobrze sie ja czyta.
Refleksja po tej lekturze jest taka, ze kazdego z nas, chocby najbardziej niewinnego, moze spotkac to, co spotyka bohaterow jej artykulow.
Bardzo polecam, wszystkie napisane przez nia artykuly sa w jednym miejscu, nie trzeba szukac po archiwach tygodnika NIE.
A to link do bloga Ani Skibniewskiej:

http://skibniewska.blogspot.de/

Dodajcie do ulubionych, naprawde warto.

Prywatnie Ania bardzo angazuje sie w ochrone zwierzat, pomaga w adopcjach, sama ma w domu uratowanego psa i koty. Bywa czasami jako ekspert u Jaworowicz.
Zwrocilam sie wczoraj do niej na FB z prosba o zamieszczenie apelu na temat zaginionego Lesia Kaprysi i prawie w tej samej chwili dowiedzialam sie, ze zguba sama znalazla droge do domu, wiec szybko odwolalam swoja prosbe. Bardzo sie ucieszyla i, na ile znam jej zaangazowanie, szczerze.