Na przekor pogodzie!

Mamy maj, he he he. Pogoda jednak nie bardzo chce byc majowa, dawno przebrzmieli zimni ogrodnicy, a konca  chlodow nie widac. Dodatkowo pokapuje albo i leje deszcz, a czlowiek cieszy sie, ze to nie grad z tornadem na czele.
Zaopatrzona w parasolke, poszlam sobie na spacer, zeby znow popatrzec na miasto z daleka (tym razem od innej strony), porozkoszowac sie cisza, przerywana jedynie spiewem ptakow i pozagladac ludziom do ogrodkow, bo dla roslin pogoda jest niezwykle sprzyjajaca. Wilgoc w ziemi sprawia, ze wszystko eksploduje ze zdwojona sila.

Widocznosc nie powala na kolana, powietrze jest ciezkie, mgliste, ale przynajmniej nie pada.
Sezon na rododendrony i azalie w pelni.

Oprocz nich na wyscigi kwitna wszystkie mozliwe rosliny. Ich kwiaty wprawdzie nie sa tak kolorowe i piekne, jak te powyzej, ale rowniez ciesza oczy.

Wloczac sie miedzy domkami, natrafilam na malenkiego bratka, wyzierajacego z chodnikowej szczeliny. Rosl sobie taki samotny, malenka zolta plamka na szarosci chodnika. Pewnie wiatr porwal jego nasionko i przeniosl daleko od wspolbraci, z jakiejs skrzynki na kwiaty w pobliskim domu. I on sobie tu wyrosl, na przekor wszystkiemu, chroniony przed zadeptaniem przez zwisajace nad nim galezie tui. Mala zolta sierotka w betonowej dzungli.

Jeszcze tylko sfocilam krople minionego deszczu na lisciach bluszczu i uznalam, ze pora do domu.

A w domu, przez okno kuchenne, ktore stalo sie ciekawsze od ekranu telewizora, moglam pogapic sie na  kosy, ktore organizuja pokazy, specjalnie dla mnie.