Nad Kanalem Kilonskim.

Rendsburg, dokad wybralismy sie w srode, to 27-tysieczne miasto polozone nad Kanalem Kilonskim. Miasto to laczy Szlezwik z Holsztynem i oprocz kanalu przeplywa przez nie rzeka Eider. Miasto samo w sobie jest niezbyt ciekawe, a ze podczas II wojny swiatowej uniknelo wiekszych zniszczen, jego stara zabudowa utrzymala sie do dnia dzisiejszego. Specjalnie dlugo go nie zwiedzalismy, bo nastawieni bylismy na inna atrakcje, mianowicie przejscie pod Kanalem Kilonskim przez tunel.
Nie obylo sie bez przygod, kiedy Frau N. skierowala nas znow na zamknieta droge lokalna, o ktorej nie wiedziala. Musielismy zasiegnac jezyka u tubylca. A tubylec nie tylko nie wiedzial o innej drodze, ale dodatkowo postanowil nam uatrakcyjnic zwiedzanie opowiesciami o swoim pobycie w Australii, jak rowniez poostrzegac nas, zebysmy za szybko nie jezdzili, bo mozemy naszemu samochodu zrobic aua. On tak gadal od rzeczy, a nam bylo glupio mu przerwac, wiec troche sluchalismy, po czym zwialismy, tlumaczac sie brakiem czasu. Na miejsce dotarlismy bardzo dookola, na wlasny azymut, bez przemadrzalych porad Frau N.

Po przejsciu przez ichni plac defilad, znalezlismy sie w przepieknym parku, pelnym starodrzewu i nowoczesnych rzezb, zeby Kira mogla zalatwic swoje interesy. Rzecz oczywista, mielismy torebki plastikowe w kieszeniach, by w razie czego sprzatnac corpus delicti, jak robi to wiekszosc Niemcow.

Powyzej na zdjeciu po lewej ruchome rzezby, po prawej kosciol garnizonowy. Ponizej zas centrum kultury z rzezba siedzacej kobiety przy wejsciu.

W drodze do tunelu minelismy stary ratusz i budynek sadu.

Zanim jednak zaglebilismy sie w czelusciach tunelu, powloczylismy sie po bulwarach nad kanalem, przygladajac sie roznym jednostkom plywajacym.

Na zdjeciu po lewej widac w oddali bardzo wysoki most kolejowy. Nie jest to most zwodzony, ani otwierany, musial wiec zostac wybudowany bardzo wysoko, by mogly pod nim przeplynac nawet najwieksze statki.

Ten sam most kolejowy, troche blizej.
Wreszcie podreptalismy  do budynku stanowiacego wejscie do podwodzia. Do dyspozycji sa albo ruchome schody, albo windy, z ktorych korzystaja rowerzysci lub niepelnosprawni na wozkach. My poszlismy na schody i widok zaparl nam dech w piersiach! 28 metrow w dol stromo wybudowanymi schodami. Mozna bylo dostac zawrotu glowy.

W srodku zimno jak w lodowce, wilgotno i straszno. Dlugasny, beczkowaty korytarz, zdajacy sie nie miec konca. My jednak dzielnie nim powedrowalismy, majac nad soba caly Kanal Kilonski z zawartoscia, czyli wszystkim, co po nim plywalo.

Wyjechalismy schodami po drugiej stronie.

Widok z drugiej strony

Szkic pogladowy, jak to wyglada w przekroju

Pozniej zafundowalismy sobie rewelacyjnie pyszne lody i udalismy sie w droge powrotna do domu, zeby cos wrzucic na ruszt, bo na wieczor mielismy juz dalsze plany...

Kazde zdjecie mozna powiekszyc, klikajac w nie.

***********************************************************************************

Zaglosujcie, prosze na Maciejke w konkursie u Maskotki. Mamy numer 3.
Glosowac mozna TUTAJ.