Owocne polowanie.

Pojechalismy cala rodzina na polowanie, trzeba bylo odpalic dwie maszyny, bo tyle nas, ze w jednej nie wystarczyloby dla wszystkich miejsca: my, trzy cory, jeden prawie-ziec, Kira i jej synus. Uzbrojeni w noze i tym razem w koszyki, ruszylismy w knieje polowac na grzyby. Jesien coraz wyrazniej daje znac o sobie, bylo pogodnie, ale juz zimno. Nie obylo sie bez watku kryminalnego, bo na swojej drodze znow spotkalismy trupa.

To zezwlok wielkiego, choc moze na zdjeciu tego nie widac, szerszenia. Dziwne troche, bo wydawalo mi sie, ze szerszenie zyja dluzej niz jeden rok, ze gdzies tam sie chowaja, zeby przezimowac. Ten jednak byl zimny i sztywny, bez pulsu i odruchow zyciowych, co stwierdzilam, lapiac go za nadgarstek :)))
Chcialam nawet reanimowac metoda usta-usta, ale zrezygnowalam, byl zbyt martwy.



Wedrowalismy sobie po lesie, gaworzac radosnie, dzieci od czasu do czasu zatapialy nosy i cala swoja uwage w ichnich bajeranckich telefonach komorkowych, zamiast rozgladac sie za grzybami. A tych nie bylo specjalnie duzo, co najmniej na poczatku drogi, jakies gaski-balbinki, czy czort-wie-co, ja tam sie na tych blaszkowych nie wyznaje.

Psy szalaly po lesie, biegaly od jednego z nas do drugiego, walczyly o patyki, cieszyly sie swoja obecnoscia, bo ze wzgledu na Kirusiowa cieczke, dosc dlugo sie nie widzialy.

W naszym lesie jest pelno dziwnych skalistych tworow, ale zawsze ogladalismy je z pewnej odleglosci. Tym razem postanowilismy obejrzec z bliska. Przedzieralismy sie przez geste chaszcze, platanine pedow malinowych, na ktorych tkwily jeszcze ostatnie owoce, uwazajac zeby nie wejsc w kontakt z wszechobecnymi pokrzywami.

Odkrylismy niewielka pieczare, w ktorej lezal sobie gustowny fioletowy dywanik. Ktos musial chyba korzystac z noclegu, miejsca bylo dosyc na dwie osoby. Jak widac, Kira nie chciala zbadac tej malenkiej jaskini od srodka i predko stamtad uciekla.

Od drugiej strony odkrylismy ciasne wejscie, ktore mialo polaczenie z pieczara dywanikowa, ale czlowiek raczej by sie tym tunelem nie przedostal. Pewnie niedlugo roslinnosc tak pokryje te skaly, ze przestana byc widoczne.

Pisalam juz o wszechwiedzy mojego slubnego w sprawie grzybow, terminow i miejsc ich wystepowania. To dzieci, nieswiadome niczego, poszly w rejony, ktore maz okreslil jako jalowe. Tam mialo w ogole nie byc grzybow, tymczasem...

... potomstwo wrzask podnioslo, ze sa i to jakie fajne! Glowa rodziny ze zdziwienia wyjsc nie mogla. Nazbieralismy tam naprawde sporo prawdziwkow, wszystkie wielkie, zdrowe, bez robali, choc troszke nadgryzione przez slimaczki, ale to przeciez nic nie szkodzi. Nawet przyszly niemiecki ziec, ktory na grzybach zna sie mniej wiecej tak, jak byk na astronomii i byl z nami raczej towarzysko, upolowal dorodnego borowika. Jakze on sie cieszyl!
Okazuje sie, ze dzieci, bez wzgledu na wiek, pozostaja dziecmi. Kiedy ja bylam mala, nie bylo murku, pienka, na ktory bym nie weszla. Moje znalazly zwalony pien i tez wszystkie trzy na niego wlazly, a potem kazaly sie focic, rowniez podczas opuszczania go wdziecznym skokiem w dol.

W koncu zadecydowalismy, ze polowanie czas konczyc, bo jak na jeden raz grzybow mielismy dosyc.

W domu wysypalam wszystko na dwie tace, jedna z samymi borowikami, druga z cala reszta, czyli sitarzami, zajaczkami, podgrzybkami. TADAM! Oto wynik naszego polowania:

Pora brac sie do czyszczenia i wydlubywania pasazerow na gape, jakichs slimaczkow, pajaczkow i innych takich. Ciekawe, ile kleszczy przyniosly na sobie psy. Z ubieglej niedzieli Kira miala dwa.
Nie obylo sie bez wypadkow. Najpierw papa sie poslizgnal przy schodzeniu z dosc stromego stoku, jedna noga pojechala do przodu, druga zostala na gorce. Prawie dokonal szpagatu a´la Van Damme, po czym spoczal zadkiem na mchu. Dzielnie oznajmil, ze nic sie nie stalo, ale w domu jeczy i gdacze, ze jest ciezko ranny. Nawet zaczal utykac. Co ja z nim mam! Przy dzieciach gral bohatera, a ja musze wysluchiwac jego stekania i co chwile zalowac, jaki jest biedny.
W powrotnej drodze ja z kolei potknelam sie o galaz, ktora przydepnelam druga noga i rymnelam twarza w pokrzywy. Grzyby sie rozsypaly z koszyka, ja podnioslam wrzask, zeby dzieci ratowaly grzyby, a nie mnie. Na szczescie zamortyzowalam sie rekami i twarz oszczedzilam, natomiast rece pala mnie zywym ogniem od tych wstretnych pokrzyw. Nie wiem, czy zdolam doprac spodnie.