Po operacji.

Moze to i lepiej, ze nie moglam Kiruni towarzyszyc do kliniki przed operacja, ani odbierac jej nastepnego dnia, wystarczajaco denerwowalam sie bez niej. Chodzilam jak nawiedzona, bylam niewyspana, bo przez kilka nocy wciaz sie budzilam. Ten dzien, ktory przelezala w szpitaliku, przywolal w pamieci dzien, kiedy odszedl Fusel. Taka pustka, nikt nie wital mnie przy drzwiach, nikt nie podchodzil, zeby dac mi buzi szerokim, rozowym i miekkim jezorkiem, nie bylo z kim wyjsc na spacer, a samej mi sie nie chcialo.
Na dzien przed operacja przyjechal do nas tata, bo poprosilam, zeby pozyczyli nam pieniadze na te operacje. On Kire uwielbia i tez bardzo przezywal jej chorobe i rychla operacje. Tu tez sie denerwowalam, jak zniesie podroz, jak bedzie sie czul w ogole.
Tego dnia poszlismy z Kira na spacer, gadalismy dlugo i wzajemnie podtrzymywalismy sie na duchu. Bardzo jestesmy wdzieczni rodzicom, ze nie tylko poratowali nas w potrzebie, ale i dostarczyli pieniadze do domu. Zreszta nie tylko to, bo tato przywiozl jeszcze cala walizke wedlin, zebysmy w chwilach strachu o Kire i zwatpienia, mogli chociaz dobrze zjesc. Tyle tylko, ze ja mam akurat scisniety zoladek i kluche w gardle, wiec z jedzeniem jakos mi nie po drodze.
Wieczorem polazilismy jeszcze po jarmarku przedswiatecznym, napilismy sie po kubku grzanego wina i udalismy juz o 21.00 do lozek, bo wszyscy bylismy padnieci.

W srode pojechalam do pracy, ale do zadnej roboty nie za bardzo sie nadawalam, wciaz myslalam o suni, a paniczny strach mieszal mi w glowie. Szczerze mowiac, nie wiem, jak ja w ogole dojechalam i wrocilam z powrotem do domu, nie stuknawszy nikogo po drodze, bo myslami bylam z Kira, a nie na ulicy.
Z relacji meza wiem, ze dali jej "glupiego Jasia", po ktorym natychmiast zwiotczala mezowi w rekach, po czym powiezli na wozku na sale operacyjna. Po poludniu zadzwonilismy, zeby dowiedziec sie o jej stan. Nazywalo sie, ze operacje przeszla dobrze, ze jeszcze spi i krwawi i zeby dzwonic w czwartek rano, czy juz jest do odebrania.
Z tego totalnego zakolowania odwalilam wlasnemu ojcu niewybaczalny numer. Jego powrotny autobus mial odjezdzac o 19.45, a mnie sie cos pokrecilo i na dworcu bylismy juz o 18.30, cala godzine wczesniej. Ja to ja, ale zaden z panow tez sie nie zorientowal i dopiero, kiedy kwitlismy na lawce w oczekiwaniu na "spozniajacy sie" autobus, jakos nas oswiecilo, ze nie autobus sie spoznia, tylko my jestesmy daleko za wczesnie. Powloczylismy sie troche po dworcu kolejowym, zeby nie marznac na dworze i o czasie wrocilismy na autobusowy. A moglismy jeszcze godzine pobyc w domu razem i sie soba nacieszyc. Strasznie mi glupio, nie wiem, co ja mam pod tymi blond lokami, bo chyba nie mozg.
W czwartek znow pojechalam do pracy, tym razem nieco spokojniejsza, ale nie do konca. Przynajmniej bardziej uwazalam podczas jazdy, ale myslowa nie ustawala podczas pracy. Najpierw zadzwonila do mnie mama, ze tato szczesliwie i punktualnie dotarl do domu, a pozniej maz powiadomil mnie, ze Kira juz jest, ale ze to nie ten sam pies. Plakala w klinice, widocznie bardzo ja bolalo, a w domu przez caly czas spi. Gnalam z pracy jak na skrzydlach.
Owszem, przybiegla do drzwi i cieszyla sie, ale nie tak jak zwykle. Ubrana byla w body, ktore ma zapobiegac dostepowi bakterii, ale i wietrzyc rane. Dlatego nie zostala zabandazowana, bo musi byc dostep powietrza. A rana niestety nadal krwawi, o czym lekarz ostrzegal, tak ma byc przez jakies 2-3 dni. Trzeba ja pilnowac, zeby nie lizala. Dostala wprawdzie ten abazur na szyje, ale przeciez nie bede psa maltretowac, wole pilnowac.

Tak to wszystko wyglada, jeden wielki obraz nedzy i rozpaczy. Podgolona lapka i brzuszek, okrwawione ubranko i bandaz w miejscu po wenflonie. Sama Kirunia przez caly czas spi, jest bardzo oslabiona i obolala, w koncu to bardzo powazna operacja. Apetytu tez nie ma, ale na szczescie pije.
Dzisiaj po poludniu mamy zglosic sie na kontrole. Pozniej juz bedzie weekend, wiec cale dwa dni bede mogla z nia byc. Dowiem sie przy okazji, kiedy beda wyniki cytologii, do tego czasu bede sie dalej bala.
Wieczorem rozebralismy na krotko Kirunie, zeby szybko przeprac jej zakrwawione body. Na ten czas musiala miec zalozony abazur na szyje, bo za bardzo ja intrygowala jej rana. Ubranko jest z jakiegos sztucznego tworzywa, wiec wyschlo na kaloryferze blyskawicznie. A rana jest przerazajaca!