Moj Szymon.

 Dedykuje Graszce Graszkowskiej, bo to dzieki niej powstal ten wpis.
 
Graszka na swoim blogu wspomina o Verze Kobylinskiej, wnuczce slynnego Szymona. Przywolalo to moje wlasne wspomnienia zwiazane z tym wyjatkowym czlowiekiem.

Telewizyjne postaci z mojego dziecinstwa Zrodlo

Mgliscie, bardzo mgliscie przypominam sobie poczatki mojej fascynacji Wielkim Szymonem. To bylo u babci w Warszawie, jeszcze na Grojeckiej, wiec przed rokiem 1963, kiedy to dziadkowie przeprowadzili sie na Pulawska. Na Grojeckiej kupili sobie pierwszy telewizor, to byl Szmaragd. Wtedy nadawano dosc krotko, kilka godzin dziennie, nie tak jak teraz, 24/24. Jednak zadbano rowniez o dzieci, to wtedy pojawily sie pierwsze dobranocki, Jacek i Agatka, Gaska Balbinka i wlasnie Szymon Kobylinski, opowiadajacy ze swada o roznych rzeczach.
Mozecie sobie wyobrazic, jak ciekawie musial opowiadac, zeby taki szkrab jak ja, cos 5-6-letni, sluchal z otwarta buzia jak przyslowiowa swinia grzmotu. Bylam rownie zafascynowana jego opowiesciami, jak i tym, co i jak rysowal na stojacej obok planszy. Musial miec wtedy jakies trzydziesci kilka lat, biorac pod uwage date jego urodzenia. Opowiadal o swoim synu Macku, ale nie pamietam, czy on sie wtedy wlasnie urodzil, czy juz byl na swiecie, kiedy jego tato wystepowal w dobranockach. Niestety nie udalo mi sie znalezc w internetach daty urodzenia Macka, wiec nie jestem pewna.

Zrodlo

Pamietam jednakze jego sunie Czike, o ktorej opowiadal najwiecej. Czika byla chyba terierem szkockim, tak jawi mi sie dzisiaj we wspomnieniach, ale glowy bym za to nie dala. Kazdy z nas psiarzy moze bez konca opowiadac o wyczynach swoich pupili, jakie sa madre, cwane, co umieja, jak potrafia okazywac uczucia, nie tylko milosc, ale psiego focha tez, jakie maja relacje z domownikami i z innymi przedstawicielami swojego gatunku. Mozecie sobie wiec wyobrazic, ze dla tego urodzonego gawedziarza Czika byla nieskonczonym zasobem inspiracji do dobranockowych pogadanek i rysunkow.
Chyba musial lubic dzieci, bo angazowal sie w rozne dzialalnosci, miedzy innymi w Order Usmiechu, jedyne takie na swiecie  odznaczenie przyznawane doroslym przez dzieci. Zasiadal w jury, ktore wybieralo, sposrod nadsylanych z calej Polski, projekt ostateczny Orderu. Ja tez wyslalam swoja propozycje, ale wtedy mieszkalam juz w Lodzi z rodzicami i chodzilam do szkoly.
Malo kto dzisiaj pamieta tamte dobranocki, nawet nie wiem, kiedy Kobylinski przestal sie tam udzielac. Jednak nie zaprzestal swoich gawed przed kamerami, pozniej juz dla doroslych.
Jedna z moich ukochanych ksiazek byla W pustyni i w puszczy z jego wyjatkowo pieknymi ilustracjami. Jeszcze zanim nauczylam sie czytac i ksiazke czytala mi babcia, z wielka fascynacja ogladalam w niej obrazki, zachwycajac sie kazdym szczegolem. Tacy artysci wymieraja, teraz byle bazgroly uchodza za sztuke, a kleks kupy na srodku blejtramu to uznane dzielo, w ktorym snoby doszukuja sie glebszego sensu i dociekaja, co autor mial na mysli, a on po prostu wys***l sie na plotno. Grafika podpiera sie technika komputerowa i chyba niewielu pozostalo, ktorzy z takim pietyzmem i miloscia do najmniejszych szczegolow potrafia tworzyc prawdziwe dziela.
Mialam tez w domu ksiazke Madrosci zydowskie (dokladnie to wydanie jak na zdjeciu obok), rowniez z ilustracjami mistrza. Pewnie teraz, w dobie poprawnosci politycznej i prosemityzmu na sile, jego rysunki nie bylyby dobrze widziane, ale na szczescie tworzyl w normalniejszych czasach. Ksiazke kiedys komus pozyczylam i nigdy juz do mnie nie wrocila.
Trudno wymienic wszystkie jego dokonania, jego tworczosc byla wszedzie, nie ma chyba czlowieka, ktory w swoim zyciu choc raz nie natknal sie na ktorys z jego rozlicznych rysunkow. Jestem juz po 60-tce, a sami widzicie, jak ten niezrownany czlowiek i genialny artysta wbil mi sie w pamiec, jego unikalny ponadprzecietny talent, wyrafinowana swada wypowiedzi, potrafiaca wciagnac kazdego, niedoscigniona wiedza historyczna, niesztampowa osobowosc. Dla mnie wybitna persona.