Na koncercie bylim.

Zaprosili nas, to poszlim. Na zaproszeniu stalo, ze grac bedzie zespol jazzbandowy muzyke z lat 30-tych i 40-tych, a ja taka muzyke bardzo lubie, zreszta kiedys juz slyszalam ich wykonanie i wiedzialam, ze bedzie mi sie podobalo. To zespol wylacznie amatorski, nie zarabiaja muzykowaniem, graja dla samej radochy grania, a niedawno zespol skonczyl 50 lat, oczywiscie z pierwszego skladu nie gra juz nikt.
Nie wiedzialam tylko, ze duzo nas to bedzie kosztowalo, bylismy w koncu zaproszeni, co nie? Przede wszystkim kosztowalo nas to sporo nerwow, bo nie bardzo wiedzielismy, gdzie dokladnie jest ten Lesny Zameczek (Waldschlösschen), pokazalam slubnemu na mapie gugla, a ten jest jakis odporny na wiedze internetowa, bo kompletnie nie zajarzyl. Wzial za to atlas samochodowy, znalazl Zameczek i bardzo sie ucieszyl, ja zas bylam bliska zabicia go na smierc. Powrot za to mielismy po ciemku, jakimis malo szerokimi drogami lokalnymi, wiec umieralam ze strachu na siedzeniu pasazera. Ale od poczatku, chlop na rondzie skrecil nie tam gdzie powinien i to mimo, ze ja pokazywalam mu wlasciwa droge. Zanim znalazl mozliwosc zawrocenia na tej dosc waskiej, za to ruchliwej drodze, pojechalismy dosc daleko. No i o malo na tym samym rondzie znow nie pojechal w zly zjazd. Uslyszalam, ze zobacze Zameczek jak swinia niebo, ale jechal, bo mu kazalam i chyba wzial pod uwage mozliwosc swojej przedwczesnej smierci. Zameczek byl na swoim miejscu, za to miejsc parkingowych nie bylo juz w ogole, wiec wjechalismy nielegalnie do lasu i tam zostawilismy auto w nadziei, ze w niedziele poznym popoludniem nikt nie pofatyguje sie sprawdzac. Czekalaby nas piesza wedrowka do domu (16km), gdyby podczas nieobecnosci odholowali nam auto.

Tak oto przedstawil nam sie ow obiekt, ktory po polaczeniu Niemiec wschodnich z zachodnimi, stal sie geograficznym srodkiem panstwa. Jak Piatek w Polsce.
Kiedys sluzyl jako rezydencja, pozniej byl czyms w rodzaju sanatoryjnego hotelu, by w koncu zostac centrum konferencyjnym, glownie dla gejow i lesbijek, transow. Glownie, ale nie tylko. Centrum zajmuje sie rowniez doradztwem dla rodzicow homoseksualistow, pomaga im w pogodzeniu sie i wychodzeniu z szoku. Bo Niemcy to wprawdzie nowoczesne i tolerancyjne panstwo, ale niektorzy rodzice bywaja mocno konserwatywni na wiesc o homoseksualizmie dziecka. Jest tam jeszcze jakis kacik medyczny dla nosicieli HIV czy chorych na AIDS lub inne brzydkie choroby.
Zameczek jest rowniez wynajmowany na wszelakiego rodzaju imprezki, jak wlasnie wystepy owego bandu, co roku w kazda druga niedziele adwentu. Juz kiedys nas zapraszano, ale jakos nie bylo czasu albo inne przeszkody staly nam na drodze.
W tym  roku wreszcie klapnelo i pojechalim. Obiecane w zaproszeniu kawa, ciasta i inne napitki byly platne, no ok. ceny niewygorowane, ale gdybysmy tak uwierzyli w to zaproszenie, to bysmy sie srodze nacieli. Potem zaczal sie wystep, nagralam kilka fragmentow, zebyscie stworzyli sobie obraz, jakiej muzyki sluchalismy.

Sala byla tak pelna, ze miejsce znalezlismy w pokoju z tylu, ale na szczescie drzwi mozna bylo otworzyc, usiedlismy w progu i oddalismy sie sztuce.

Moja znajoma gra w zespole na kontrabasie. Najpierw muzycy grali w czapeczkach Mikolajowych, w drugiej polowie mieli na glowach meloniki. Na sali byla tez wetka, ktora leczyla i pozniej uspila Kire, widzialam ja po raz pierwszy od tamtego dnia, a wszystko wrocilo i lzy zakrecily mi sie w oczach. Uklonilysmy sie sobie, poznala mnie, ale nie rozmawialysmy.
Podczas wystepu miedzy publicznoscia zaczal chodzic chlopak z czapeczka Mikolaja, do ktorej to czapeczki zachwycona publika cos wrzucala. Chcial nie chcial, nie mozna bylo sie zblamowac, wiec tez wrzucilam, ale mialam najmniejszy banknot o nominale 20 euro. No przeciez nie bede sobie wybierala reszty. Moj slubny siedzial kawalek dalej i nie zauwazyl, ze ja juz wrzucilam, wiec tez dowalil do zbiorki, tym razem 10 euro. No tosmy zaplacili za to "zaproszenie", nikt nas nie uprzedzil, ze bedzie zbierane do kapelusza. W kazdym razie na pewno wiecej razy nie pozwolimy sie zaprosic.

No a potem mielismy lekki survival, bo o ile samochod parkowalismy za dnia, to wracalismy po niego bardzo po ciemku, zoladek Murzyna po czarnej kawie nijak sie ma do tych ciemnosci, jakie tam panowaly, a pamietalam, ze plynela tam jeszcze rzeczka. I nagle przypomnialo mi sie, ze jestem nowoczesna kobieta, dysponujaca smarkfonem, a te miewaja w sobie mase roznych udogodnien, np. latarke!!! Tadam! Slubny blogoslawil moja przenikliwosc i madrosc, do auta trafilismy jak po sznurku. A potem byl nastepny hardkor z jazda po tych waskich drogach, w padajacym deszczu i oslepiajacych autach z przeciwka. Chyba bardziej sie balam niz wtedy, kiedy sama wracalam od dentysty, ale jakims cudem dojechalim do domu.