Co u Madame?

Pamietacie mala Madame?  Rosnie jak na drozdzach, robi sie coraz smielsza, na granicy z bezwstydna bezczelnoscia, psoci za trzech i jest uosobieniem najslodszych slodyczy swiata.

Wyszlam sobie na taras na papieroska, a szczurka pognala za mna. Samej jeszcze nie wolno jej wychodzic, musi byc pod kontrola. Z poczatku z zainteresowaniem wlasciwym malym kotkom wachala sobie mech miedzy deskami, a potem myk! zbiegla po schodach do ogrodu. Ja za nia, bo bramka na ulice byla otwarta. Ona myk! pod stojacy na podjezdzie samochod i ani myslala spod niego wylezc. W koncu wywabilam ja zdzblem trawy, zlapalam i zamknelam w domu. Patrzyla na mnie przez szybe ze smutna minka, pukala lapka, jakby prosila, zeby znow ja wypuscic. Nie ze mna jednak te triki! Musiala zostac w domu, bo jakos nie mialam ochoty wczolgiwac sie pod auto albo ganiac ja po ogrodzie.

Jej mimika jest zdumiewajaca! W jednej chwili siedzi jak egipski kot, bardzo sfochana i wazna, by w nastepnej spojrzec czlowiekowi wglab samej duszy proszacymi slepkami, zapraszajac do zabawy lub wdzieczyc sie o cos innego.

Nic nie wskorala z prosbami o wypuszczenie jej do ogrodu, zaczela wiec wspinaczki po meblach, po czym dostala pelnej glupawki, latala po calym domu, jakby jej ktos soli na ogonek posypal.

W koncu przekonala mnie do zabawy! Nielatwo bylo zrobic jej zdjecie z dyndajacym sznurkiem od aparatu, wciaz go lapala, probujac wyrwac mi aparat z reki. Gryzon z niej straszny! Polowala na moja reke i wpijala sie w nia swoimi ostrymi jak szpileczki zabkami. Mine miala przy tym niezwykle zawadiacka. Gryzie jednak z wielkim wyczuciem, jest tak bardzo delikatna, ze nawet nie zostawia sladow.

Takie dzikie harce bardzo jednak mecza. Jej ruchy stawaly sie powolniejsze, slepka coraz mniejsze, a glosne mruczenie cichsze. Wreszcie zalegla na lozku, zmordowana bieganiem po domu i polowaniem na rece i nogawki spodni. Jak stala, tak padla, w jednej chwili. Wyszlam z pokoju, zeby nie przeszkadzac jej w odpoczynku. Musi nabrac sil na nastepne psoty.

Rzadzi w domu niepodzielnie ta mala Francuzeczka. Zdominowala Friedera tak bardzo, ze kocisko rzadko bywa w domu, ja nie widzialam go od czasu, kiedy ona tam nastala. Wpada czasem, zeby wrzucic cos na ruszt i zaraz rusza w dalsza droge, byle tylko zejsc z oczu temu wulkanowi energii. Bo kiedy spotykaja sie tete a tete, mloda zaraz go policzkuje, wskakuje mu na grzbiet i ani troche nie ma respektu przed jego wiekiem, dostojenstwem i tym, ze on dotychczas niepodzielnie wladal rodzina, domem i okolica.
Le roi est mort, vive la reine!