Dopadlo nas wspolne nieszczescie.

Najpierw dopadlo ono mojego slubnego. W sobote w nocy jego silnie maltretowalo, wiec cala niedziele przespal, w przerwach goniac do toalety. Wieczorem tego dnia poczul sie juz dobrze.
Mnie zlapalo w niedziele w nocy i to na dwie strony. Cale szczescie, ze sedes mamy w bezposrednim sasiedztwie umywalki, moglam wiec spokojnie realizowac swoje dwa-w-jednym. Ale, jak to u mnie czesto bywa, do obydwu dolegliwosci przypaletalo sie tracenie przytomnosci. Horror! W poniedzialek rano zdazylam jeszcze zadzwonic do pracy, po czym przespalam caly dzien, wyrywana z objec Morfeusza kolejnymi atakami biegu z przeszkodami do lazienki. Szczesliwie noc z poniedzialku na wtorek moglam przespac bez przeszkod, choc wewnatrz mnie odbywaly sie jakies glosne imprezy, bulgotalo groznie, tiutlalo radosnie i skrzypialo w malo ludzki sposob.

wirus grypy zoladkowej

A slubny poczul sie na tyle pewnie i dobrze, ze wbrew moim poradom, zamiast lekkiego kleiku albo czerstwego chleba, pozarl jajecznice z kilku jaj i przegryzl na deser pierniczkami w czekoladzie. Na efekty dlugo nie czekal, skurcze zoladka dopadly go ponownie. No ale, jak kto glupi, to niech ma. Kiedy ja zaczelam sie lekko podnosic z loza bolesci we wtorek po poludniu, on dla odmiany zalegl w nim ponownie. Tylko Kira ma przez to przechlapane, bo nie ma kto z nia wychodzic na dlugie spacery, obydwoje nas opuscily sily witalne i checi opuszczania cieplego domostwa. We wtorek po poludniu slubny nabral ponownie apetytu, ale tym razem poszedl za glosem rozsadku i posluchal moich swiatlych porad, pozwolil sobie ugotowac kleik ryzowy.
Ja tam nie jadlam przez dwa dni zupelnie nic, zylam na gorzkiej herbacie, ktorej wypijalam niezliczone ilosci. Radzono mi pic odgazowana cole, ale ja nawet nie posiadam w domu na stanie tej trucizny, a przeciez nie bede po nia specjalnie do sklepu latala. Ktos inny  polecal wodke z pieprzem. Ja i wodka! Nie pije nawet, kiedy jestem zdrowa, wiec tym bardziej nie bede sie dotruwala, kiedy stoje jedna noga na tamtym swiecie.
Mysle jednak, ze  mnie na nogi postawila moc Waszych zyczen powrotu do zdrowia. Za wszystkie bardzo serdecznie dziekuje, bez Was pewnie jeszcze dalej bym chorowala, o ile w ogole bym zyla. Przeanalizowalam sobie jednak, ze o tej porze roku kwiaty sa nieco zbyt kosztowne i postanowilam oszczedzic Wam wydatkow. I przezyc. Oto wiec jestem z powrotem! Tadam!