Tydzien przelecial.

W niedziele minal tydzien, odkad wrocilam do domu, a mnie udalo sie jedynie spacyfikowac jedna kupe. Kupe papierzysk, jakie moj slubny odkladal na te wlasnie kupe, zebym po powrocie miala zajecie, bo to ja w tym zwiazku odwalam papierkowo-urzedowa robote. Czasami mysle sobie, ze gdyby tak mnie zabraklo, gdybym odeszla przedwczesnie z tego swiata, on nawet nie wiedzialby, gdzie te wszystkie wazne papierzyska sa utkane, nie wspominajac, ze nie dalby sobie rady z ich zalatwianiem na biezaco. Niemcy wprawdzie znani sa z porzadku, ale warunkiem jego zachowania jest ich zdaniem przesadnie rozrosnieta biurokracja, na wszystko musi byc osobny papierek, najlepiej w trzech co najmniej egzemplarzach. Bo sicher ist sicher i wszystko trza dokumentowac.
W robocie tez odrabiam zaleglosci i odwdzieczam sie tym, ktorzy pracowali za mnie. Odwdzieczam sie tym samym, choc wolalabym czekoladkami, ale nie ma tak dobrze.
Najbardziej jednak zajeta jestem przy odrabianiu zaleglosci w stosunkach z czworonoznymi czlonkami rodziny. Potwory maja deficyt miziankowy, bo chlop ledwie da im zjesc, posprzata kuwety i uwaza, ze to i tak za duzo jesli chodzi o jednego wqrwionego i drugiego szczajacego kota. Psem jakos bardziej sie zajmuje, bo pies to pies. I tak dobrze, ze nie glodzi ich na smierc podczas mojej nieobecnosci. Zartuje.
Tych zaleglosci jest tyle, ze jeszcze nie mialam czasu zajac sie rozpakowaniem do konca walizki. I tak sukces, ze nie zapomnialam wyjac z niej i przeniesc do lodowki wszystkich artykulow spozywczych, w ktore sie zaopatrzylam pod katem swiat. Kosmetyki tez wypakowalam, bo w koncu jakos musze wygladac, a nie mam dwoch kompletow na zmiane. Ciuchy natomiast leza, te czyste i te juz noszone razem, dobrze chociaz, ze w osobnych foliach. No i w ogole zla jestem, bo kierowca autobusu zniszczyl mi walizke, urwal kolko podczas wypakowywania we Wroclawiu. Nawet nie samo kolko, ale w calosci z umocowaniem. Nie do zreperowania!

A tu jeszcze zewszad wszyscy sie jaraja jakimis swietami, ktore mnie nieodmiennie wqrwiaja. Caly grudzien mnie wqrwia, bo towarzycho dostalo te swoje weihnachtsgeldy (takie 14-tki swiateczne) i z obledem w oczach ruszyli na sklepy. Miasto jest zatkane po kokarde, nie da sie nawet skrecic na starowke, a kolejki do parkingow liczyc mozna w kilometrach. Nie, nie bylam tam po zakupy, musialam do optyka. I zaluje, ze nie pojechalam autobusem miejskim, choc wyszloby to drozej niz jazda autem z parkowaniem inklusiv.
Dzisiaj przypada nasza rocznica slubu. Wie ktos, ktora to juz? Powinni wiedziec wszyscy, ktorzy uwaznie czytaja moje wypociny, albowiem rok naszego slubu byl rokiem pamietnym.