Gutek-Ziutek-Balamutek.

Tytulowa postac (postac... hmmm... raczej mikro-namiastka postaci) to psiaczek Bogusi, z ktora spotkania staly sie integralna czescia moich wizyt w Lodzi. No mowie Wam, trzeba ostroznie stawiac stopy, zeby nie zadeptac tego malenstwa, a ja niezwyczajna takich mikroorganizmow pod nogami, wiec nielatwo nam bylo z Ziutkiem, ale powoli oswajalismy sie ze soba. Ta imitacja psa o naprawde niewielkim cialku, za to wielka duchem i do schrupania slodka, miota iskry (zwane czasem qrwikami) ze slepkow i wciaz kombinuje, co by tu spsocic i zezrec. Zjada tyle co Toya, a nie schodzi ze swojej wagi 1,5 kg, tylko pozazdroscic, tez bym tak chciala. On nie je, tylko wciaga jedzenie nosem, wiec Bogusia serwuje je na spowalniaczach, zeby maly zarloczek nie mial za latwo i musial sie natrudzic, zanim wydlubie swoj groszek. Juz wchodzi w wiek psiego dojrzewania, ale jeszcze duzo w nim ze szczeniaczka, wiec naprawde nielatwo sie powstrzymac, zeby go wciaz nie calowac i sciskac do granicy uduszenia. Ale mimo nikczemnych rozmiarow to pelnoprawny pies i trza szanowac jego psie jestestwo. Sami zobaczcie:

Aaa, to nie Gutek, ale co tam!

Slynne qrwiki doskonale widoczne

Zaprzyjazniamy sie

To wlasnie ten spowalniacz, Gucio musi sie napracowac przy wydlubywaniu psich groszkow

Z mamusiom

Poszlysmy robic sesje w plenerze. Dobrze, ze pies byl na smyczy, bo prawie go wiatr porwal

Kazdy pies dobrze wyglada w mniszkach

Dbamy o dobrosasiedzkie relacje

I tu tez

Oczka juz troche zmeczone

Mama, wezmiesz mnie na rece?

Ledwie wchodze po tych schodach (ja tez, bo to 3 pietro bez windy)

Padlem jak Andzia w kwiatkach

Ale szybko sie zregenerowalem i...  nie zgadniecie!... zglodnialem

A swiat na zewnatrz taki piekny! Wszystko kwitnie wkolo, i ja i Ty!

Byly jeszcze kozy i pociagi dla Lidki (ten moj odruch bezwarunkowy).

W ogole to mialysmy pojsc razem na cmentarz do mojego taty, a potem do "Makulatury" na obiad, ale tak bestialsko pizdzilo piachem znad Sahary, ze nam sie odechcialo i pojechalysmy bezposrednio do Bogusi, ktora z czelusci zamrazalnika wydobyla pyszna kapuste z grochem i tez byl obiad. Pycha!
Za to plan wykonalam dzien pozniej, kiedy spotkalam sie z wieloletnim internetowym znajomym, poznanym na forum tygodnika NIE. Pochodzimy z tych samych stron (on ze Zgierza), a spotkac sie do tej pory nie moglismy, bo Wlodek zyje w Norwegii. I jak ta Manka z Kaska, kiedy ja bylam u mamy, on grasowal za kolem podbiegunowym, a kiedy on odwiedzal swojego tate, mnie bylo nie po drodze do Polski. W koncu jednak sie skoordynowalismy, bylismy na obiedzie, na cmentarzu i na lodach. Pogadalismy o starych Polakach, i w tym przypadku zadzialala magia znajomosci internetowej, bo widzielismy sie na zywo po raz pierwszy w zyciu, a gadalismy jak wieloletni dobrzy znajomi.

Mam nadzieje, ze jeszcze nieraz uda nam sie pogadac osobiscie.
Bylysmy tez z mama na imieninach kuzyna Wojtka. Za kazdym razem, kiedy osieroci ich kolejny piesek, przysiegaja, ze juz nigdy wiecej zadnego, a potem los stawia na ich drodze jakas psia bide, ktorej daja kochajacy dom. Po smierci 19-letniego Kapsla znalezli obok samochodu szczeniaka, Szelma jest juz z nimi 11 lat i znow slysze zapewnienia, ze nigdy wiecej zadnego. No, moze teraz... obydwoje sa po 70-tce. Szelmunia to taki sam zarloczek jak Ziutek. Mama krzyczy i nie pozwala, bo psie dupsko sie rozrasta, a tatus "gubi" kawalki jedzenia. To moment, kiedy mama poszla na chwile do kuchni, a sunia zajela jej miejsce i czarowala wzrokiem tatusia. Chcac, zeby spojrzala mi w obiektyw, wzielam ze stolu kawalek kielbaski. Spojrzala!

Kiedy czekalysmy z mama na tramwaj, oczarowala mnie zmierzchowa godzina i cyknelam telefonem.